Читать «Квідытч скрозь стагоддзі» онлайн - страница 6

Дарогі Олаф! Як справы? У мяне ўсё добра, хоць Гунхільда і падчапіла драконаву слепату. У мінулую суботу мы змаглі нацешыцца гульнёй у куіддыч — і гэта нягледзячы на тое, што Гунхільда не магла быць Хапляцелем, і яе прыйшлося замяніць кавалём Рэдальфом. Каманда з Ілклі гуляла добра, але — куды ім да нас! Мы ўпарта трэніраваліся цэлы месяц і забілі сарок два раза. Рэдальф атрымаў Бладэрам па галаве, з за таго, што стары Угга са сваёй дубінкай быў не занадта хуткі. Новыя бочкі для забівання вельмі добрыя — па тры з кожнага канца, умацаваныя на хадулях. Іх нам дала Уна з гасцініцы. Па выпадку нашай перамогі яна жа цэлую ноч частавала нас бясплатным мёдам. Гунхільда была не вельмі задаволеная маім познім вяртаннем… Мне прыйшлося уварачывацца ад пары гідкіх заклёнаў, але зараз усё ў парадку. Пасылаю з лепшай савой, якую змог дастаць. Спадзяюся, яна зладзіцца.

Твой брат. Гудвін

Мы бачым, які прагрэс адбыўся ў развіцці гульні за сто гадоў. Жонка Гудвіна была Хапляцелем (менавіта нападаюшчым). Бладэр (безумоўна, Бладжар), які ўдарыў каваля Рэдальфа, павінен быў быць адбіты Уггой — відавочна, былым Адбіваюшчым, бо менавіта ён быў узброены дубінкай. Варотамі зараз служылі не дрэвы, а бочкі, усталяваныя на хадулях. Тым не менш, адзін важны элемент гульні ўсё яшчэ адсутнічаў — залаты Снітч. Чацвёрты квідытчны мяч быў дададзены не раней сярэдзіны XIII стагоддзі, і адбылося гэта даволі дзіўнай выявай.

Раздзел IV. З’яўленне залатога Снітча

З пачатку XII стагоддзя сярод ведзьмаў і ведзьмакоў была вельмі папулярна паляванне на сніджэтаў.

Залаты сніджэт (гл. мал. 2) у нашы дні з'яўляецца ахоўным выглядам, але ў то час ён быў шырока распаўсюджаны ў Паўночнай Еўропе. Маглы не падазравалі аб існаванні сніджэтаў, шмат у чым дзякуючы іх утоенасці і хуткасці палёту. Маленькі памер сніджэта, яго спрыт у паветры, здольнасць пазбягаць драпежнікаў — усё гэта павялічвала ганаровасць яго паймання. На габелене XII стагоддзя, які захоўваецца ў Музеі квідытча, намаляваны чараўнікі, выляцеўшыя на паляванне. У першай частцы габелена адны паляўнічыя нясуць сеткі, іншыя выкарыстоўваюць чароўныя палачкі, трэція спрабуюць злавіць птушку рукамі. Габелен паказвае, што часта ўдачлівы паляўнічы душыў сніджэта. У заключнай частцы палатна мы бачым узнагароджанне ведзьмака, злавіўшага птушку, мяшком залатых манет. Паляванне на сніджэтаў была забаронена па раду выннікаў. Кожны разумны вядзьмак павінен асуджаць знішчэнне гэтых маленькіх міралюбных птушачак проста забавы дзеля. Больш таго, паляванне, як правіла, адбывалася ў светлы дзень, а гэта прыводзіла да таму, што маглы станавіліся сведкамі палётаў на мётлах. Аднак тагачасная Рада ведзьмакоў не перашкаджвала росту папулярнасці палявання на сніджэтаў. Як мы ўбачым ніжэй, Рада не лічыла гэтую забаву чым та благім. Шляхі палявання на сніджэтаў і квідытча перасекліся ў 1269 году на матчы, наведаным самім раздзелам Рады ведзьмакоў Барбарысам Балттаўном. Мы ведаем аб гэтым з ліста спадарыні Мадэсты Кроллі з Кента яе сястры Прудэнцыі у Абердзіне (гэты ліст таксама захоўваецца ў Музеі квідытча). Паводле спадарыні Кроллі, Балттаўн купіў сніджэта ў клетцы і паведаміў ігракоў, што таму, хто зловіць птушку падчас матчу, заснаваная ўзнагарода — сто пяцьдзесят Галеонаў (адпавядае больш за мільёну Галеонаў сёння. Пытанне аб тым, ці збіраўся раздзел Балттаўн выплаціць гэтую суму, з'яўляецца спрэчным).