Читать «Закрываўленае сонца (Гараватка - 2) (на белорусском языке)» онлайн - страница 125

Шматлiкiя людзi ўпяршыню даведалiся прозьвiшча "выдатнейшага чалавека, перадавога прадстаўнiка" Манькi Пiрапечкi. Мястэчкавыя жартаўнiкi ад зьдзiўленьня раты разявiлi. Ненадоўга. Новыя пераказы пра Маньчын прагрэс у "выдатнейшыя людзi" пачалi майстраваць. А дзеўка, як i цяпер, далей чысьцiла вагоны, лiчыла цягнiкi, шырака разяўляла дурнаватай усьмешкай рот.

- А што ты, Манька, загародзiш нам, цi што? - усьмiхнулася Дуня.

- Ды што вы мне, каб я загараджвала, хы-хы-хы, - разрагаталася дзеўка.

- Чаму-ж ты, Манька, такую работу робiш? Цябе-ж вунь у начальнiкi выбiруць, - жартаваў Янук.

- Таварыш Сталiн сказаў работаць, работаць i работаць, - ёмка адрэзала дзяўчына.

- А ён так сказаў? - пытаўся далей Янук.

- А ну канечна сказаў, чудак ты, хы-хы-хы.

- А ты, гэта самае, там была й чула?

- Ды разьвi нада было быць? Як савецкае начальства гаворыць, што сказаў, так палагаiцца верыць, што дзiсьцьвiцiльна сказаў. Ну нi так?

Мякiш абапёрся на мятлу й шэрыя вочы пазiралi на юнакоў проста й наiўна.

- А што таварыш Сталiн сказаў работаць? - цягнуў Янук.

- Ну як што... Эгэ! - усклiкнула Манька, - ты, сапляты, што гэта зь мяне кепiкi ўзяўся строiць? Ды я цябе, такую тваю...

Маньчын язык пачаў вярнуць прынесеныя маскоўскiя брыдоты. Сiпаты голас трос грудзi й здавалася, што неўзабаве мятла рынецца на Янукову галаву.

- Ну пiрастань, Манька, пiрастань, - намагалася суняць дзеўку Дуня. Скажу нам лепi, цi цябе ў дзiпутаты выбiруць.

- Канечна выбiруць, - без запыну адказала Пiрапечка.

- А хто табе казаў, што выбiруць?

- Ды як гэта хто? Сам таварыш Саладуха казаў, от хто.

Месяц зазьзяў трыюмфальным поглядам. Упэўненасьць гэтай дзеўкi нагадвала наiўна-дзiцяннае "мама казала, от хто".

- Дык ты мусiць тады проста ад падмятаньня паняй будзеш, як у дзiпутаты пападзеш, - кпiў Янук.

- Якой такой паняй?! Ты гэта што, ня чуў куды паноў вунь вязуць? Тамака яны ў тых вагонах выюць, iдзi паглядзi, - кiўнула дзеўка галавой у той бок, адкуль кагадзе юнакi ўцяклi. Твар ейны ўзгарэўся, спакойныя вочы заiскрылiся, ды ўсхадзiлiся вялiкiя грiдзi. Здавалася, што неўзабаве мякiш гэты, што тросься з паднечаньня як дрыгва, кiнецца на тых ненавiсных, выючых паноў. Жорсткая рэакцыя, што ажывiла гэту тушную й павольную асобу, мела асаблiвы камiчны выгляд.

- А гэта там у тых вагонах паны сiдзяць? - падмiргнуўшы Януку, цягнула Маньку за язык Дуня.

- Няўжо-ж хто, - адказала дзеўка.

- А якiя гэта паны? - пытаўся Янук.

- Ды чорт iх ведаiць якiя. Пасабiралi, панiмаiця, гэта барахло з маёнткаў, фальваркаў, адаўсюду...

- А калi iх iх пазьбiралi? Доўга так стаяць?

- Да ўжо нядзелю, верна, iлi болi, - адказала сiпатае альта.

- А есьцi iм даюць? Чаго яны выюць?

- Да я нi знаю. Верна нi даюць, да i нiкаво нi падпускаюць блiзка. I пускай здыхаюць, нашто iм есьцi...

- Дзецi там таксама ёсьцiка? - спытаў Янук.

- Верна ёсьцiка, - неахвотна ўжо буркнуў "выдатны чалавек". - Ды сказала я табе, есьлi хочаш узнаць дык пайдзi сам туды, а мяне нi спрашывай. Накога чорта яны мне...