Читать «Дзярлiвая птушка (Гараватка - 1) (на белорусском языке)» онлайн - страница 107

- Тапсiк, чорную кусi! - загадаў Янук сабаку.

- Дык раскажы, - сказала Дуня.

- Дык гэта так адным цi двумя словамi ня йдзець.От калi зьбярэсься ды будзеш час мець, то можа. Вiджу, што ты сьпяшысься, мусiць...

- Ну нiхай патвоему будзiць. А скажы мне, дзе гэта тут хто на дудцы йграў?

Янук крышку пачырванеў, спусьцiў вочы долу й нiчога не адказаў.

- Пакажы, дзе яна, - настойвала Дуня.

- А нашто табе? Ды якi там зь мяне iгрэц?

- Ну алi чаго-ж стыдаесься? Пакажы, можа i я заграю.

Янук падыйшоў да крушнi каменьня, што ляжала на ўзьмежжы, выцягнуў адтуль закручаную ў нейкi рызман бяроставую дудку. Падаў Дунi.

- Гляньце вы на яго! - дзiвiлася дзяўчына, уважна абглядаючы дудку. - I калi гэта ты яе зрабiў? Што табе ў галавы прыйшло?

- Нi я зрабiў, а ў лiпавiцкага Хвядоса выпрасiў. У яго iх нi адна.

- Дык што, музыкантам будзiш?

- Каб я знаў. Мне цяперака нi да граньня. Але от пагуджу дык душу адвяду...

- Ну а мне можна папробаваць?

- Чаму-ж не. Дуй.

Дзяўчына, нязручна трымаючы, прыклала дудку да вуснаў i няпялiлася. Аж пачырванелi шчокi, а дудка ледзь адгукнулася нiзкiм тонам.

- У-ух! - злавiла паветра Макарунiшка. - Гэта-ж, мусiць, ня так лёкка, як я думала.

Яна пачырванела ня толькi ад напружанага дзьмуханьня, але й ад сораму.

- Ну гэта-ж нi бабская работа, - задзiрыста сказаў Янук. - Дый на пусты жывот цяжка. Ты-ж цi ела яшчо?

- Не.

- Дык от другiм разам папробуеш на поўны жывот.

- Дык пайду, - сказала дзяўчына, аддаючы пастуху дудку.

- Прыдзi другiм разам калi, дык пiрадам табе, што мне дзед Якуб расказваў.

- Добра, забягуся калi.

Яна ўзяла на руку напоўнены бурагаловымi баравiкамi кош i пайшла, а Янук доўга глядзеў усьлед. Шкадаваў, што не магла пабыць зь iм якую гадзiну цi болей, каб падзялiцца думкамi, якiя вось ужо колькi часу не давалi яму супакою.

У Макатунiшыным падворку дзеткi корпалiся ў пяску, самы найменшы ганяўся за курыцай. Старая Макатунiха сварылася на яго, каб перастаў. Дуня на хаду хапiла астыўшую ўжо бульбiну з муньдзiрам, сербанула кiслага малака ды ўзялася за грыбы. Ладна прайшло часу, пакуль пачысьцiла, параскладала на бляхi й паставiла ў печ i на двор на падаконьнi сушыць баравiкi.

Ужо ля полудня пабегла яна з васiлькамi ў Гацi. У мястэчку быў адзiн крамнiк, што купляў зёлкi. Зваўся ён Габа. Было вельмi не на руку зьбiральнiкам зёлак, што Габа трымаў у Гацях зёлачны манаполь i плацiў менш, чымся рынкавыя цэны ў iншых далёкiх мястэчках, дзе зёлкамi гандлявалi Жыды. Хоць, праўда, усе тыя Жыды прапанавалi адну цану, як змовiўшыся, адылi на хуньце можна было якi лiшнi пятак вымантажыць. Але дзе-ж ты паедзеш такi сьвет дарогi. Цэлы дзень трэба трацiць. Не аплацiца аўчынка вырабкi. Дык i Дуня, адна з многiх, была на Габавай ласцы, калi прыносiла ў Гацi зёлкi.

Гэтым разам Жыда не было ў краме, а зёлкi прыняла старая Габiха. Грузная й таўстая над меру, брыдкая з твару, скупая на словы, яна папыталася Дуню, цi ўжо васiлькi скончылiся, ды якiя зёлкi яна цяпер зьбiрае. Раiла прыносiць усё назьбiранае да яе, бо яна дае найлепшую цану, нават большую, чымся ў Докшыцах цi Глыбокiм можна дастаць.