Читать «ГЛЯНУ Я Ў АКОНЦА...» онлайн - страница 84
Сергей Песецкий
У пакоі на трэцім паверсе, куды Лісю выклікалі з камеры на першым, было чацвёра мужчын. Інспектар і трое агентаў. З першых Лісіных паказанняў было зразумела, у чым тут справа і што ведае яна вельмі шмат. Інспектар сказаў:
— Трэба яе грунтоўна прыціснуць. Тады ўсё спяе.
Лісю ветліва папрасілі сесці і далі цыгарэту. Дзяўчына хвіліну паліла і неспакойна слізгала позіркам па тварах мужчын. Яны не прарочылі нічога добрага. Яе пачалі дапытваць. Адразу заўважылі, што дзяўчына круціць, бо рабіла яна гэта вельмі няўмела. Інспектар сказаў ёй:
— Раю табе казаць праўду, тады, магчыма, мы цябе адпусцім. Калі будзеш хлусіць, атрымаеш у косці і трапіш у турму.
Ліся распавяла ўсё, што ведала пра Гусара, але іншых хлопцаў здаваць не хацела. Агенты гэта лёгка зразумелі, бо перапужаная, дурная па сутнасці, хоць і хітрая ў практычным жыцці, дзяўчына не ўмела пераканаўча хлусіць.
Праз чвэрць гадзіны інспектар устаў і звярнуўся да старэйшага агента.
— У мяне няма часу… Папрашу вас дапытаць яе без мяне… Калі пачне казаць праўду, складзіце пратакол… Пасля ў адзіночку…
Калі інспектар выйшаў за дзверы, старэйшы агент звярнуўся да Лісі сухім, злосным голасам:
— Цяпер мы інакш з табой пагаворым. Распранайся!
Ліся ў жаху глядзела то ў вострыя, халодныя вочы «гінта», то на гумовы дручок у ягоных руках. Яна не магла паварушыцца. Раптам яе падарваў з месца адчувальны ўдар гумовай дубінкі ў спіну, і адначасова другі агент адным рухам кінуў яе на падлогу. Яна выла ад болю, але рот у яе быў заткнуты. Рукі ёй трымаў адзін з агентаў, і ён жа каленам прыціснуў ёй шыю. Ліся давілася. Праз імгненне яна самлела.
Апрытомнела дзяўчына, калі яе ўсю аблілі вадой. Слізістая носа гарэла ад нейкай пякучай вадкасці. Яна не магла зразумець: аміяк гэта ці шкіпінар.
— Усе раскажаш? — спытаў злосны, задыханы голас.
Ліся толькі глядзела перапужанымі вачыма і дрыжала. Зубы ейныя ляскаталі і ад страху, і ад холаду. Гаварыць яна наогул не магла.
Яе кінулі ў цёмную адзіночку. Там яна праседзела ўсю ноч і дзень. Ёй не далі ані есці, ані піць. Горла дзяўчыны апухла. Яе біла ліхаманка. Цяпер Ліся скуголіла з роспачы і праклінала сваю прыдумку адпомсціць Гусару.
У той дзень увечары яе зноў навялі на допыт. Яна зноў убачыла за сталом інспектара, а ў пакоі трох учорашніх агентаў.
— Сядай, — сказаў інспектар. — Дайце ёй гарбаты і есці.
Ліся выпіла шклянку гарбаты і з’ела вялікую булку з маслам і шынкай. Ёй далі цыгарэту. Цяпер паслухмяна, быццам на аўтамаце, яна казала ўсё, што ведала. Спакойна і апатычна адказвала на ўсе пытанні. Дасведчаныя супрацоўнікі тайнай паліцыі ведалі, што яна не хлусіць, і ўжо не карысталіся аніякімі сродкамі, каб прымусіць яе гаварыць праўду.
З паказанняў Лісі зрабілі шмат карысных высноваў, але адначасова паўстала і шмат памылак, бо Ліся разам з праўдай расказвала і фальшывыя пагалоскі пра розныя блатныя работы і акцыі, пра якія яна чула адно краем вуха. Яна блытала прозвішчы і псеўданімы. Гэта было вельмі шкодна, бо, палічыўшы яе паказанні абсалютна дакладнымі, следчыя памылкова злучалі несвядома пададзеныя фальшывыя факты. У выніку гэтага з’явілася шмат ускладненняў, разабрацца з якімі нельга было нават з дапамогай біцця.