Читать «Гары Потэр і патаемная зала» онлайн - страница 6

У Гары атрымалася не закрычаць, але ён быў блізкі да гэтага. На яго ложку сядзела істота з вялізнымі, падобнымі на крылы кажана, вушамі і пукатымі зялёнымі вачыма памерам з тэнісныя мячыкі. Гары зразумеў, што менавіта яна глядзела на яго сёння з загароджы.

Яны спазіралі адно на аднаго, а з першага паверху даносіўся голас Дадлі.

— Ці магу я прыняць вашыя палітоны, містэр і місіс Мэйсан?

Істота саслізнула з ложка і пакланілася так нізка, што кончыкам свайго доўгага носу дакранулася да дывана. Апранута яна была, як заўважыў Гары, у нешта нагадваючае старую навалачку з дзіркамі для рук і ног.

— Ммм... прывітанне, — знервавана прамовіў Гары.

— Гары Потэр!— прамовіла істота высокім голасам, які, як быў упэўнены Гары, быў чутны ажно ўнізе. — Вельмі доўга Добі жадаў сустрэцца з вамі, сэр... Гэта такі вялікі гонар...

— Д-дзякуй, — адказаў Гары, ён ціхінка прайшоў уздоўж сцяны і сеў на сваё крэсла, паблізу ад высокай клетцы, дзе спала Хэдвіг. Ён хацеў спытацца ў істоты, чым яна з’яўляецца, але вырашыў, што гэта прагучыць загруба, таму прамовіў. — А ты хто?

— Добі, сэр. Усяго толькі Добі. Добі — хатні эльф, — адказала істота.

— О... сапраўды?— сказаў хлопчык. — Не хачу быць грубым, ці штось падобнае... але зараз ня вельмі зручны час, каб у маім пакоі быў хатні эльф.

З гасцёўні пачуўся высокі фальшывы смех цёткі Пятуньі. Эльф апусціў галаву.

— Ня тое, каб я быў не задаволены тым, што ты сядзіш тут, — хутка прамовіў хлопчык, — але, ну, ці ёсць асаблівая прычына, каб ты сюды завітаў?

— О, так, сэр, — настойліва прамовіў Добі. — Добі прыйшоў паведаміць вам, сэр... гэта вельмі цяжка, сэр... Добі ня ведае з чаго пачаць...

— Прысядзь, — кажучы на ложак, ветліва сказаў Гары.

Да яго жаху, эльф імгненна... і вельмі шумна загаласіў.

— ПРЫСЕСЦІ!— пралямантаваў ён. — НІКОЛІ... НІКОЛІ ЯШЧЭ...

Гары быў упэўнены, што пачуў, як галасы унізе сціхлі.

— Прабач, — прашапатаў хлопчык. — Я зусім не жадаў цябе пакрыўдзіць.

— Пакрыўдзіць Добі?— быццам задыхаючыся, сказаў эльф. — Аніводзін чараўнік, яшчэ не прапаноўваў Добі сесці... як роўне...

— Шшш!— як мага больш суцяшальна прасыкаў Гары, аначасова спрабуючы пасадзіць Добі назад на ложак. Эльф сядзеў там, нагадваючы вялізную выродлівую ляльку, пакутуючую на ікаўку. Нарэшце, у яго атрымалася запанаваць над сабой. І ён сядзеў пазіраючы на Гары сваімі вялізнымі вачыма, вадкімі ад замілавання.

— Ты пэўна не сустракаў годных чараўнікоў, — спрабуючы яго падбадзёрыць, сказаў Гары.

Добі кіўнуў галавой. Потым, нечакана ён ўскочыў на ногі пачаў біцца галавой аб раму акна з крыкамі:

— ДРЭННЫ! ДРЭННЫ Добі!

— Не... што ты робіш?— ускочыўшы на ногі і спрабуючы пасадзіць эльфа на ложак прасыкаў Гары. Ад паднятага гармідара Хэдвіг прачнулася і пачала з асабліва моцным віскам біцца крыллем аб краты сваёй клеткі.

— Добі павінен быў сябе пакараць, сэр, — адказаў эльф, з крыху касымі вачыма. — Добі амаль не сказаў благое аб сваёй сям’і...

— Сям’і?

— Сям’і чараўнікоў, якім Добі прыслугоўвае, сэр... Добі — хатні эльф... Добі абавязаны да самой смерці служыць у адным доме, адной сям’і...