Читать «Беларусы, вас чакае Зямля (Гараватка - 3) (на белорусском языке)» онлайн - страница 180

Сталася нешта надзвычайнае. Пачуўся выразны сьвiст, якраз на той лад, якiм некалi адно Косьцiк Сабакевiч мог свайго гадунца клiкаць. Сабакаў голас перамянiўся. Ромка ўсё яшчэ брахаў, але голасам няпэўным, быццам ня мог пастанавiць, цi той, што сьвiшча, прыяцель цi вораг... Нiна села ў пасьцелi, заклапочаная, затрывожаная. Хто гэта такi той, што мог так высьвiстываць да Ромкi як калiсьцi Косьцiк i якi чорт яго тут познай ноччу ганяе?

Няўцямнасьць i зьбянтэжаньне. А за iмi перапалох. А калi гэта вораг, то як баранiцца? Пакуль Нiна змагла сабрацца з думкамi, з двара пачуўся моцны, прыдушаны сабакаў енк i голас яго пачаў слабець, быццам яго хто раптоўна ножам пад сэрца саджануў. Нiна з усей сiлы зварухнула Дуню:

- Дунiчка, чуеш?

- А што? - адказала, ужо зусiм прачнуўшыся, дзяўчына.

- Ромка... Нехта Ромку забiў. Скарэй хаваемся!

Паўтараць ня трэба было. У Нiнiным устрывожаным голасе ўвесь зьмест. Раней Дзеркачыха навучыла Дуню што рабiць у выпадку небясьпекi. А той цi тыя, што забiлi сабаку, ужо грукалi ў дзьверы ў сянёх. Быццам узгарэўшыся, жанчыны накiнулi на сябе вопратку, надзелi абутак, адсунулi пасьцелю й адкрылi дзьверцы ў нару пад падлогай. Нiна ведала, што дфзьверы ў сянёх ня толькi на моцнай засаўцы, але яшчэ й замку. Калi хто запраўды пачне сiлай у хату ламацца, то павiнен разьбiваць дзьверы. Усё-ж улезьцi ў нару ня было так проста. А галоўнае, улезшы, трэба было пасунуць ложак, каб закрыць у падлозе квадратовае вечка, дзьверы ў тайнае сховiшча.

- Адкрывайце, блядзi фашысцкiя!

Голас з-за дзьвярэй хоць глухi, але загадны. Моцны грукат страсануў хатай. Выглядала, што бiлi ботамi, аж завесы скрыгаталi. Нiна памагла Дунi ўсунуцца ў адтулiну а сама, гарачкава, улезшы за дзяўчынай, намагалася насамперш, - i гэта патрабавала немалой сiлы, падсунуць ложак, каб закрыў тайны ход ды пасьля, ужо больш асьцярожна закрыла дзiрку квадратовай покрыўкай.

Неўзабаве пасьля гэтага пасыпалiся зь нейкага вакна бiтае шкло й трэск рамаў. Вiдаць, што бандыты, сьцямiўшы як цяжка выламаць дзьверы, наважылi ўлезьцi ў хату праз вакно. I цяпер, вiдаць, стаялi пры цёплай пасьцелi ды разважалi пра тое, куды iм спад носу ўцяклi "фашысцкiя блядзi". Зноў пачалi рыпець масьнiцы.

- Давай пашукаем, яны-ж недзiка тут ёсьць.

- Чуеш, Дуня? Гэта-ж голас Павалiцкага Хвёдара, - шапнула Нiна. - А мы-ж i ня ведалi дзе басяк падзеўся. Дык от, знаеш цяперака што за госьцi тамака да нас праз вакно ўлезьлi. Божачка мой, прышлi Антоську сюды, ратуй нас..

- Нiна, цiха ты, ато пачуюць.

Дуня зусiм апанавала першы ўструс перапалоху й цяпер, стоячы ўпрытык да Нiны ў вузкай нары, адчувалася зусiм нiякавата. Калi раней думала пра сваю будучыню, - а было гэта даволi часта, - дык уяўляла сябе ў розных сытуацыях, адно не ў такой як цяпер. Ад гэтых, пэўне-ж цяпер вельмi зьдзiчэлых дзьвюх дзяцюкоў, адзьдзяляла яе й Нiну ўсяго некалькi мэтраў. Тыя, прагныя зьдзеку й нажывы, спасьцярогшы цёплую яшчэ пасьцелю, дзесьцi аглядалi ўсе куты, каб вымяркаваць куды iм спад носу ўцякла такая вялiкая ўзнагарода за нейкiя баявыя заслугi. Перад Дуняй, у найчарнейшых колерах, зьяўлялася жахлiвая рэальнасьць. А што будзе, калi бандыты iх знойдуць? Вельмi непраўдападобна. Нiна пазнаёмiла яе раней з нарой i дакладна вытлумачыла, як i што ў выпадку небясьпекi рабiць, ды дзе выхад з гары на двор. А быў ён воддаль ад хаты, на дрывотнi, заалены зьверху хламам, каб ня бачыла непажаданае вока.