Читать «Драўляны Дзядок i кабета Iнсекта (на белорусском языке)» онлайн - страница 9

Пры кожным зручным выпадку Iнсекта помсцiла яму. Аднаго разу, калi пан верхам аб'язджаў свае палеткi, яна, лётаючы побач, пранiзлiвым крыкам спудзiла каня, якi наўскапыт паляцеў праз равы i пагоркi i скiнуў гаспадара. I той ляжаў скрываўлены, без дыхання, пакуль не падбеглi аратыя. Яны прынеслi пана дахаты, i лекар ледзь выратаваў яго ад смерцi.

Па ўсёй ваколiцы разышлiся гэтыя чуткi, толькi i гаварылi пра злую кабету, якая перамянiлася ў страшную Iнсекту. Усе суседзi шкадавалi пана А., але нiхто з iх не пераведаў хворага, бо ўсе баялiся падысцi да яго маёнтка.

Калi пан А. ачуняў i думаў, як пазбыцца праклятае Iнсекты i злых духаў, з якiмi яна, пэўна, пасябравала, ён успомнiў параду сваiх лёкаяў i вырашыў запрасiць каплана i пасвянцiць дом. Дык пасля захаду сонца, калi Iнсекта, схаваўшыся ў траве, спала, ён загадаў запрэгчы коней i ўначы паехаў у Полацак.

Ранiцаю пасля святое iмшы сустракалi яго знаёмыя, з цiкавасцю распытвалi пра дзiўную Iнсекту i пра нешчаслiвы выпадак, калi яго скiнуў конь, бо ўжо пра гэта чулi i ў горадзе.

Калi прыйшоў у кляштар i расказаў, што з iм прычынiлася, усе дзiвiлiся. Ксёндз, чалавек пабожнага жыцця, кажа:

- Гэта, напэўна, злыя духi i нейкая чараўнiца, якая зусiм выраклася Бога; трэба пану А. дапамагчы, паклапацiцца пра яго спакой i пра яе душу.

I тае ж ранiцы пан А. з ксяндзом, не баючыся нападу Iнсекты, выправiлiся дадому.

Прыехалi ў маёнтак. Ксёндз, прачытаўшы свае малiтвы, пачаў крапiць святою вадою пакоi. Страх успомнiць, што там рабiлася. Са страшным пiскам i сыканнем з усiх кутоў пасыпалiся страшыдлы: матылi, у якiх заместа крылаў вырасталi з бакоў вогненныя языкi; тоўстыя чэрвi, што дыхалi дымам, быццам пухiры ўзнiмалiся ўгору; крыклiвыя цвыркуны i крылатыя гады лёталi над падлогаю.

- Гэта грахi чараўнiцы, - сказаў ксёндз. Ён загадаў адчынiць вокны. Жахлiвыя стварэннi з пiскам i сыканнем адляталi i нiклi ў паветры.

Калi свянцонаю вадою выслабанiлi дом ад страшыдлаў, пан А. завёў ксяндза ў сад, адкуль вылятала тая шкадлiвая Iнсекта. Там, калi каплан адмаўляў святыя пацеры, у кустах агрэсту абазваўся пiсклявы голас, у якiм чулiся кленiчы i розныя блюзнерствы, а пасля нараканнi, енк i плач. Сабраўся ўвесь двор паглядзець на гэтыя дзiвы, ксёндз, кропячы свянцонаю вадою кустоўе, загадаў ёй вылецець адтуль i сесцi на лiпавай галiнцы. Яна iмгненна, як страла, вылецела i села на лiпавым лiсцiку. Усе дзiвiлiся на яе: у гэтай Iнсекце лёгка можна было ўгледзець жаночую постаць з крыльцамi. Ксёндз зняў яе з лiсцiка, пасадзiў у шкляны слоiк i занёс у пакой.

Ужо без страху глядзелi ўсе зблiзку на гэтую маленькую пачвару: доўгiя валасы спадалi з галоўкi, якая была не большая за звычайную гарошыну; iскрынкамi блiшчалi завушнiцы ў вушах, i нешта ружавела на шыi, нiбыта ланцужок караляў; жоўтая ядвабная сукенка была, здавалася, падпяразаная пасам такога самага колеру; твар бледны, вiдаць было, што ў гэтыя хвiлiны курчылася ад гневу.