Читать «Выкраданне Чарадзея (на белорусском языке)» онлайн - страница 7
Кир Булычев
Быць на кухнi доўга яна не магла. Таму Ганна падпалiла ў плiце, паставiла чайнiк i, статная, строгая i халодная, выйшла ў сенцы.
Там стаяла шэсць скрынак i чамаданаў, адзiн чамадан быў адчынены, i гусар Жуль у iм капаўся. Пачуўшы яе крокi, ён зачынiў вечка, буркнуў: "Добрай ранiцы". Вiдавочна, непрыязнасць была ўзаемная, i гэта яе нават падбадзёрыла.
- Добрай ранiцы, - павiталася Ганна. - Вы яшчэ тут?
Кiн увайшоў з вулiцы. Мокрыя валасы прыляпiлiся да лба.
- Выдатная вада, - паведамiў ён. - Даўно так добра не купаўся. Вы маеце намер акунуцца? I чаго гэта ў яго такi добры настрой?
- Не, - сказала яна. - Лепш я схаджу па малако.
- Схадзiце, Ганна, - сказаў дружалюбна Кiн. Ён паводзiў сябе не зусiм правiльна.
- Цi збiраецеся вы выязджаць? - спыталася яна недаверлiва.
- Не, - адказаў Кiн. - Мы тут будзем.
- А вы не баiцеся, што я паклiчу на дапамогу?
- Вы гэтага не зробiце, - усмiхнуўся Кiн.
- Яшчэ як зраблю! - абурылася Ганна. I накiравалася да выхаду.
- Посуд вазьмiце, - сказаў ёй услед гусар. - У вас грошы ёсць?
- Не патрэбны мне грошы. - Ганна ляпнула дзвярыма, выйшла на ганак. Посуд ёй таксама быў не патрэбны. Iшла яна не па малако.
У люстэрку ракi гулялi сонечныя блiскаўкi, непадалёку ад ручая ў лагчыне вiсеў клубок туману, сонца было такое цёплае i пушыстае, што здавалася, можна было ўзяць яго ў далонi i пагладзiць.
Дзверы ззаду ляпнулi, выйшаў Кiн з каструляю i пiсьмом.
- Ганна, - сказаў ён бацькоўскiм голасам, - вам пiсьмо.
- Ад каго? - спыталася Ганна, пакорна беручы каструлю.
- Ад вашай цёткi, - сказаў Кiн. - Яна пажадала перадаць...
- Чаму ж вы не паказалi яго ўчора?
- Мы атрымалi яго сёння, - адказаў Кiн.
- Сёння? А дзе ж ваш верталёт?
- Ваша цётачка, - не звярнуў увагi на сарказм Кiн, - адпачывае ў Крыме i прасiла перадаць вам шчырае прывiтанне.
Ганна перахапiла каструлю пад паху, разгарнула лiст.
"Ганулька! - было напiсана там. - Кiн Уладзiмiравiч i Жуль пра ўсё са мною дамовiлiся. Ты iх не крыўдзi. Я iм вельмi абавязана. Няхай пажывуць у хаце. А ты, калi хочаш, у дзеда Генадзя. Ён не адмовiць. Мы з Мiленай даехалi добра. Пруцiкаў сустрэў. Надвор'е стаiць цёплае. Магда".
Кiн стаяў, панурыўшы галаву, i сачыў за Ганнай.
- Лухта, - сказала яна. - Гэта вы самi напiсалi.
- I пра Мiлену мы напiсалi? I пра Пруцiкава?
- Колькi вы ёй заплацiлi?
- Колькi яна папрасiла.
Цётка была карыслiвая, i калi перад яе носам цвялiлi пачкам сторублёвак... Але як яны гэта ўсё ўладзiлi?