Читать «Гатэль "Танатос Палац" (на белорусском языке)» онлайн - страница 3

Таксама важна дадаць, што "Танатос" знаходзiцца на ўлоннi прыроды ў цудоўнай мясцовасцi, мае чатыры тэнiсныя корты, пляцоўку для гульнi ў гольф i вялiзны басейн для плавання. Клiентура гатэля складаецца з асоб мужчынскага i жаночага полу i амаль уся належыць да высокiх i вытанчаных пластоў грамадства. Сацыяльная згода, якая пануе ў нашым гатэлi, памножаная на незвычайнасць сiтуацыi, надае адпачынку ў iм нi з чым не параўнаную прывабнасць. Пасажыраў, што едуць да нас, просiм выходзiць на станцыi Дымiнг, дзе iх чакае спецыяльны аўтобус гатэля. Аб прыездзе просiм паведамiць загадзя, за два днi наперад, пiсьмом альбо тэлеграфна. Наш тэлеграфны адрас: "Танатос", Каранада, Нью-Мексiка.

Жан Манье ўзяў калоду карт i расклаў iх так, як навучыла яго Фанi. Яму выпала ўдача.

* * *

Падарожжа цягнулася доўга. Поезд шпарка iмчаўся мiма баваўняных палёў, дзе працавалi негры - чорныя кропкi сярод белай пены. Жан Манье то чытаў, то драмаў, то зноў прабаваў чытаць - так прайшлi два днi i дзве ночы. Нарэшце яны ўехалi ў горы, гiганцкiя, фантастычныя, казачныя. Цягнiк з гулам iшоў у цяснiне памiж высачэнных скал, перасечаных упоперак фiялетавымi, жоўтымi i чырвонымi палосамi. Памiж скал, на палове iх вышынi, доўгаю белаю стужкай вiселi аблокi. На дробных станцыях можна было ўбачыць мексiканцаў у шырокiх капелюшах i вышываных скураных куртках.

- Наступная станцыя - Дымiнг, - папярэдзiў Жана Манье негр, праваднiк спальнага вагона. - Пачысцiць вам чаравiкi, мiстэр?

Француз сабраў свае кнiжкi i зачынiў чамадан. Звычайнасць гэтага, што нi кажы, апошняга падарожжа здзiўляла яго. Ён пачуў шум горнага патока. Заскрыгаталi тармазы. Цягнiк спынiўся.

- У "Танатос", сэр? - аклiкнуў Жана Манье насiльшчык-iндзеец, прабягаючы паўз вагоны. Ён пагрузiў ужо ў сваю каламажку багаж дзвюх маладзенькiх бландзiнак, якiя тупалi за iм услед.

"Няўжо гэтыя дзве мiлыя дзяўчыны прыехалi сюды памiраць?" - падумаў Жан Манье.

Яны зiрнулi на яго засмучанымi вачамi i прашапталi нейкiя словы, якiх ён не разабраў.

Аўтобус гатэля "Танатос" зусiм не быў падобны на катафалк, як некаторыя маглi сабе ўявiць. Пафарбаваны ў ярка-сiнi колер, блакiтны i жоўценькi ўнутры, ён зiхацеў на сонцы сярод абшарпаных i разбiтых аўтамашын, якiя надавалi прывакзальнаму двару, дзе не сцiхала гiшпанская i iндзейская лаянка, выгляд рынка, заваленага жалезным ламаччам. Скалы, што абступалi дарогу, абраслi лiшайнiкам, былi пакрыты блакiтна-шэрай смугой, а вышэй выблiсквалi металiчныя колеры горных парод. Шафёр, тоўсты чалавек з лупатымi вачамi, быў у шэрым форменным адзеннi. Жан Манье з далiкатнасцi сеў побач з iм, каб не дакучаць сваiм спадарожнiцам. Потым, калi машына пачала пятляць, крута падымаючыся ўгору, француз паспрабаваў загаварыць са сваiм маўклiвым суседам: