Читать «Карчоўнiк (на белорусском языке)» онлайн - страница 7

- Зусiм вы мяне разбэсцiлi, - казаў, смяяўся iншы раз Пятро. - Поспехi, кругом адны поспехi... I ў мяне i ў вас...

- Так яно i павiнна быць, - падтаквала мужу жонка, Лiна. - Хто дбае, той i мае.

- Яно быццам, - згаджаўся з жонкаю Пятро. - I ўсё ж... Не ва ўсiх усё так гладка, як у нас.

- Бо не ўсе такiя, як мы, - усмiхалася Лiна. - I ты ў нас малайчына, i Наташка во. Ды i я ж...

Лiна пачынала весела, бесклапотна смяяцца. Смяяўся i ён, Пятро.

Ад радасцi, што ўсё ў iхняй сям'i iдзе на лад, ва ўсiм ёсць толк, згода, поўнае разуменне...

I не заўважылi, як Наташка вырасла. Школу скончыла, ва ўнiверсiтэт паступiла. Не на матэматыку, вядома, хоць матэматыка i ёй давалася лёгка. З усiх навук i прафесiй выбрала яна прыродазнаўства.

- Чалавецтва дасягнула ва ўсiм небывалых поспехаў, - казала, пераконвала Наташка бацьку. - I поспехi якраз найбольшыя ў тэхнiцы, фiзiцы. Атам вунь рашчапiлi, прыручылi. I ў будучым чалавецтва будзе iмкнуцца абаранiць усё жывое ў прыродзе, не даць, каб яно загiнула. Гэта ў першую чаргу датычыць раслiннага, жывёльнага i птушынага свету, вады, зямлi, паветра... Сёння мы не ўяўляем яшчэ, што чакае нас у будучым. Асаблiва ў сувязi з адкрыццём энергii атама... Таму ўся ўвага чалавецтва павiнна быць накiравана зараз на захаванне таго, што створана прыродай i яшчэ не забруджана, не знiшчана. I прыродазнаўчыя навукi вельмi ж перспектыўныя...

Пятро думаў над словамi дачкi. I згаджаўся з ёю. Сам жа быў вучоны i сёе-тое ведаў. I выбар дачкi ўхваляў.

- У разумных бацькоў - дзецi разумныя, - казаў ён.

Сярэднюю школу Наташка скончыла з залатым медалём, таму нiяiх складанасцей пры паступленнi ва ўнiверсiтэт у яе яе ўзнiкла. Нiякiх складанасцей не ўзнiкла ў яе i потым, калi вучылася. Наадварот, ужо з першага курса яе заўважылi выкладчыкi, бо вылучалася яна сур'ёзнасцю, кампетэнтнасцю. Першыя навуковыя працы, што напiсала Наташка, на студэнцкiм конкурсе атрымалi прэмii i былi адзначаны дыпломамi...

Мела Наташка поспех i ў хлопцаў. Ад iх проста адбою не было, хадзiлi за ёй цугам. Але яна выбрала сабе таго, хто ёй найбольш падабаўся, - вясковага хлопца, свайго аднакурснiка Язэпа. Язэп быў родам з Палесся, недзе з тых мясцiн, што i Пятро. Бацькi ў яго былi звычайныя калгаснiкi. Ды i сам ён знешне нагадваў калгаснiка - быў сцiплы, сарамяжлiвы, нават гаварыць па-гарадскому добра не ўмеў i ўсё ж, як нi дзiўна, спадабаўся Наташцы. Не цярпела яна вышкаленасцi, ведала, за знешнiм лоскам часта хаваецца пустата. А ў Язэпа нешта было такое, чаго нi ў кога не было. Да таго ж ён пiсаў вершы, быў па натуры паэт, рамантык...

I ў сваiм выбары, як хутка пераканалiся бацькi, Наташка не памылiлася. У Язэпа гэтак жа, як i ў Пятра Пятровiча, былi залатыя рукi. Ён хутка навучыўся вадзiць машыну, рамантаваць усё, што прыходзiла ў нягоднасць. Рослы, плячысты, з густым чорным чубам, ён рабiў уражанне на кожнага, з кiм сустракаўся, хто яго бачыў. Вершы, што ён пiсаў i даволi актыўна друкаваў, хвалiла прэса. Так што з часам з яго мог вырасцi i паэт.