Читать «Прымакі» онлайн - страница 4

К а ц я р ы н к а (прыглядаючыся). Але ж,не наша! Мусіць, тата памяняў з некім, якмамка вянок на каптур.

Д а м і ц э л я. Ды ўжо ж недзе памяняў,бо ўчора, апоўначы, п'яны прыйшоў, чуцьпамагла на ложак узабрацца. (ТузаючыМаксіма.) Уставай жа, каб ты не ўстаў! Ато зараз мешалкай...

М а к с і м (усхапіўшыся і хрысцячыся).Цьфу, ізноў мешалка! Кабяе пярун пашчапаў!

Даміцэля і Кацярынка адскакваюць ад ложка, здзіўленыя,перапужаныя.

Д а м і ц э л я. Гэта ж не Трахім!

К а ц я р ы н к а (разам з Даміцэляй). Гэта ж не тата!

М а к с і м (праціраючы вочы, убок). Натабе! Хата чужая, баба чужая, а заместамайго ўласнаручнага сына – нейкае спаднічнае стварэнне! Вось так папаўся ў нерат – ні ўзад ні ўперад! Ну, Максім! Ламі мазгі, каб не прапаў саўсім.

Д а м і ц э л я (прыгледзеўшыся). Ды гэтаж наш кум – Максім Кутас!

К а ц я р ы н к а.Ха-ха-ха! Татка надзядзьку Максіма перакуліўся! Ха-ха-ха!Тата – ваўкалак, ваўкалак!

М а к с і м (ахіліўшыся бравэркай, садзіцца на ложку). Што я тут бачу? Гэта ж Трахімава хата і яго баба. (Да Даміцэлі.) А мая ж Даміцэлька! Ці не ведаеш, якім-такімманерам я сюды папаўся?

Д а м і ц э л я. Я зараз манеры выганюваспану з галавы! Дзесятаму закажаш, як чужых жонак поначы ашукваць. (Ідзе ў качарэжнік і бярэ мешалку.)

К а ц я р ы н к а (убок). Быў адзін тата,а цяпер аж два! (Да Максіма.) Мусіць, дзядзька сягоння кепска з мамкай вянок на каптур гандляваў, дык яна хоча прыдатку даць.

М а к с і м (чухаючы галаву). I ўпутала ж мяне нядобрае ў гэту авантуру! Яшчэ з гэтай бабай, можа, і дам як-колечы рады, але што будзе, як мая Паланея ды Трахім даведаюцца? А тут яшчэ гэты, як на безгалоўе, «Страшны суд» вісіць на сцяне! (Да Даміцэлі.) Кумачка, Даміцэлька! Кінь ты гэту мешалку, я сваёй маю аж вось пакуль! (Паказвае на шыю.)

Д а м і ц э л я (прыступаючы да Максіма з мешалкай). Я цябе пытаюся: чаго ты ўбіўся ў чужую хату? Га?

М а к с і м. А я ў свацці пытаюся: чаго я ўбіўся ў чужую хату?

К а ц я р ы н к а. Ха-ха-ха! А я ў мамкі і дзядзькі папытаюся, чаму ў мяне цяпер два таты?

Д а м і ц э л я (чуць не галосячы). А божухна мой, бацюхна! I собіла ж, каб гэтакае ліха ні за што ні пра што звалілася на маю галаву?! Гэта ж як даведаюцца на сяле, на вуліцу нельга будзе паказацца: вочы заплююць. Ды яно і варта: маю, дзякуй Богу, свайго чалавека, хоць у гадах, але хай так яшчэ і малады дакажа; дачку адlавай хоць у пятніцу замуж, а тут – на табе! – гэты чорт! I каб я хоць пальцам на яго калі кіўнула. (Трасучы мешалкай.) І-і, лабідуда няшчасны! Чаму ты, ідучы сюды, галавы сабе не збяёдаў або кастылёў сваіх не павыкручваў?!

М а к с і м. Чаму лепей мяне маці малога, у начоўках купаючы, не ўтапіла, чымся я меў дачакацца гэтакага сораму?Сам я, дзякуй Богу, не маладзёначак, сын каля дзевак юрыць ды свая кабеціна яшчэ не зломак, хоць, не раўнуючы, палі забівай, а тут – на табе! Яшчэ гэта з мешалкай, ведзьма кіеўская!