Читать «Бязглуздыя парады» онлайн - страница 5
Григорий Бенционович Остер
У замежную выведку -
Там яе «не зразумейт».
«Трэба зь меншымі дзяліцца!
Трэба ім дапамагаць!»
Гэта правіла заўсёды
Помніце, сябры мае.
Вы яго сястры старэйшай
Ціха-ціха паўтарайце,
Каб малодшы брат пра гэта
Анічога не пачуў.
Калі рукі за абедам
Вы запэцкалі салатай
І стыдаецеся пальцы
Аб настольнік[1] выціраць,
Апусьціце непрыкметна
Іх пад стол і там спакойна
Вашы рукі выцірайце
Аб суседскія штаны.
Калі ты ў сваёй кішэні
Ні капейкі не знайшоў,
Лезь ў кішэню да суседа -
Відавочна, грошы там.
Калі твой сусед па парце
Моцна кашляе і чхае,
Абдымі яго - і ў школку
Ты ня прыйдзеш тыдні два.
Каб кароткіх замыканьняў
Ў родным доме не было,
Ты, выходзячы з кватэры,
Захапі з сабою прас,
Пыласос, электраплітку,
Тэлевізар і таршэр.
Лямпачкі вазьмі таксама,
Занясі ў суседні двор.
Але больш надзейна будзе
Перарэзаць правады,
Каб ва ўсім мікрараёне
Тут жа вырубіць сьвятло.
І з упэўненасьцю, горда
Можаш ўсім тады сказаць:
«Ад кароткіх замыканьняў
Я зьбярог свой родны дом!»
Калі сумна ў хаце стала,
Дык запалкі даставай.
Татаў гальштук, мамін пашпарт -
Вось і вогнішча ужо.
Калі тапачкі падкінуць
Ці сякі-такі дзяркач[2],
Столак[3] можна будзе смажыць,
Юшку ў тумбачцы варыць.
А калі бацькі схавалі
Ўсе запалкі ад цябе,
Патлумач ім, што запалкі
Трэба, каб зрабіць пажар.
Калі, мыючы сыночка,
Зразумее раптам мама,
Што яна заместа сына
Мые нечую дачку...
То ня трэба нервавацца,
Ну хіба так гэта важна -
Ўсе аднолькавыя дзеці,
Калі брудныя яны.
Як састарэеш, то хадзі
Заўсёды пехатой.
Ў трамвай ня пніся - ўсё адно
Там сесьці не дадуць.
І зараз мала ёсьць дурных,
Каб месца саступаць,
А покуль станеш ты стары -
Ня будзе іх зусім.
Калі блізка ля дарогі
Вы гуляеце ў футбол
І, паслаўшы мяч ў вароты,
Раптам чуеце сьвісток,
Не крычыце: «Гол!», магчыма,
Гэта міліцыянер
Засьвісьцеў, бо мяч патрапіў
Не ў вароты, а ў яго.
Пераходзячы дарогу,
Не сьпяшайся пад трамвай.
Пачакай на сьветлафоры,
Ці ня зьявіцца адкуль
«Газік» хуткай дапамогі -
Езьдзяць лекары на ім.
Хай саб'юць цябе, а потым
Самі будуць лекаваць.
Калі ворагаў ты хочаш
Пабароць адным ударам,
Ні ракеты, ні патроны
Не патрэбныя табе.
Ськінь да іх на парашуце
Ворагі цераз гадзіну
Самі рынуцца ў палон.
А калі пусты радочак
Ты ня хочаш сам запоўніць,
Прапаную варыянты,
Выбірай сабе любы.
Ськінь да іх на парашуце:
Меншую сваю сястрычку,
Тату, маму і бабулю,
Дырэктрысу роднай школы,
Педсавет у поўным складзе,
Рухавік ад «Запарожца»,
Стаматолагаў дзясятак,
Капрызуліка Арцёма
Альбо Яначку Папову,
Сок са школьнага буфета
Ці «Бязглуздыя парады»...
Ворагі цераз гадзіну
Самі рынуцца ў палон.
Калі мама есьці кліча,
Пад канапаю хавайся.
Сьцішся там, каб не адразу
Тата з мамаю знайшлі.
А калі за ногі будуць
З-пад канапы валачы,
Выдзірайся і кусайся,
Усчынай сапраўдны бой.
Калі сілаю дастануць
І пасадзяць ўсё ж за стол,
З кубка выверні гарбату,
Вылі на падлогу суп.
Рот далонямі зацісьні
І са столка падай ўніз.
Падкідай уверх катлеты,
Хай да столі прыстаюць.
І з павагаю празь месяц
Людзі скажуць пра цябе:
«З выгляду худы і дохлы,
А характар - быццам сталь!»
Калі вырашылі першым
Стаць у шэрагах народу,
