Читать «Грахi маленства (на белорусском языке)» онлайн - страница 9

Калi гарбунку на якiм-небудзь уроку не трэба было быць уважлiвым, ён гаварыў мне камплiменты:

- Божа мой! Каб гэта ж я быў такi дужы, як ты!.. Божа мой! Каб я быў такi здольны... Ведаеш, калi б ты толькi захацеў, дык i за месяц стаў бы першым вучнем...

Аднойчы, зусiм нечакана, настаўнiк нямецкай мовы выклiкаў мяне да стала. Перапалоханы Юзя толькi паспеў падказаць мне, што да чацвёртага скланення адносяцца ўсе назоўнiкi жаночага роду, напрыклад: die Frau - панi...

Я рвануўся з-за парты, выйшаў, стаў i з вялiкай упэўненасцю паведамiў настаўнiку, што да чацвёртага скланення адносяцца ўсе назоўнiкi жаночага роду, напрыклад: die Frau - панi... Але на гэтым мае веды скончылiся.

Настаўнiк зiрнуў мне ў вочы, пакiваў галавой i загадаў перакладаць. Я прачытаў па-нямецку гладка i гучна раз, потым яшчэ гладчэй - другi раз, аднак, калi пачаў i трэцi раз чытаць тое самае, настаўнiк сказаў мне iсцi на месца.

Вяртаючыся да парты, я заўважыў, што Юзя вельмi ўважлiва прыглядаецца да настаўнiкавага алоўка - з выглядам вельмi разгубленым. Я машынальна спытаўся ў гарбунка:

- Не ведаеш, што ён мне паставiў?

- Адкуль мне ведаць... - уздыхнуў Юзя.

- А як табе здаецца?

- Я, - сказаў гарбунок, - даў бы табе пяцёрку, ну, няхай чацвёрку, але ён...

- А ён колькi паставiў? - настойваў я.

- Здаецца, кол... Ды гэта ж дурань, што ён там ведае... - адказаў Юзя тонам глыбокага пераканання.

Нягледзячы на сваю кволасць, хлопец ён быў працавiты i быстры. Звычайна я чытаў у класе раманы, а ён слухаў настаўнiкаў i пасля пераказваў мне iх урокi.

Аднойчы я спытаўся ў яго, пра што гаварыў наш настаўнiк заалогii.

- Ты ведаеш, - адказаў гарбунок з таямнiчым выглядам, - пра тое, што раслiны падобныя да жывёлаў.

- Асёл ён, - адказаў я.

- Ну! - сказаў гарбунок. - Ён мае рацыю. Я ўжо трохi яго разумею.

Я пачаў смяяцца i сказаў:

- Калi ўжо ты такi разумны, дык скажы: чым вярба падобная да каровы?

Хлопец задумаўся i паволi пачаў:

- Бачыш... карова расце, i вярба таксама расце...

- А далей што?

- Бачыш... карова кормiцца, i вярба кормiцца сокамi з зямлi...

- А далей што?

- Карова жаночага роду, ну, i вярба таксама жаночага.

- Але ж карова махае хвастом! - сказаў я.

- А вярба махае галiнамi! - адказаў ён.

Такая сума доказаў падарвала маю веру ў наяўнасць рознiцы памiж жывёламi i раслiнамi. Сам гэты погляд спадабаўся мне, i з таго часу я пачаў любiць заалогiю, выкладзеную ў падручнiку Пiсулеўскага. Дзякуючы вывадам гарбунка па гэтым прадмеце ў мяне пачалi з'яўляцца пяцёркi.

Аднойчы Юзя не прыйшоў у школу, а назаўтра перад абедам мне сказалi, што мяне нехта клiча. Я выбег на калiдор трохi ўстрывожаны, як звычайна ў такiх выпадках, але замест iнспектара ўбачыў дзябёлага мужчыну з барвовым тварам, фiялетавым носам i чырвонымi вачыма.

- Гэта ты, хлопча, Ляснеўскi?

- Я.

Ён пераступiў з нагi на нагу, нiбы пахiснуўшыся, i сказаў:

- Зайдзi ты да майго сына Юзя, ну, да гарбатага, ведаеш? Ён хворы, яго надоечы трохi пераехалi...

Ён зноў пахiснуўся, неяк дзiка зiрнуў на мяне i пайшоў, гучна тупаючы па падлозе. Мяне - як варам аблiлi. Здавалася, што лепш бы ўжо мяне пераехалi, а не беднага гарбунка - такога добрага i кволага...