Читать «Грахi маленства (на белорусском языке)» онлайн - страница 19

- Чаму вы з намi не гуляеце?

- Я заняты.

- А што ж вы робiце?

- Вучуся.

- Дык на вакацыях нiхто ж не вучыцца.

- У нашым класе трэба вучыцца нават на вакацыях.

Лёня скокнула два разы цераз сваю вяровачку i сказала:

- Адась у чацвёртым класе, аднак на святах не вучыўся. Ах, вы ж не ведаеце Адася.

- А хто гэта вам сказаў, што не ведаю? - горда спытаўся я.

- Бо вы былi ў першым, а ён у трэцiм...

Зноў два разы пераскочыла... Я думаў, што са мною здарыцца штосьцi незвычайнае.

- Са мной сябравалi нават з чацвёртага, - адказаў я з раздражненнем.

- Усё адно, бо Адась вучыцца ў Варшаве, а вы... Дзе вы вучыцеся?.. Дзе?..

- У Седльцах, - ледзь адказаў я прыдушаным голасам.

- А я таксама паеду ў Варшаву, - сказала Лёня i дадала: - Можа, вы скажаце Зосi, што я ўжо тут...

I, не чакаючы, згадзiўся я цi не, пабегла, падскокваючы, у бок альтанкi.

Я быў ашаломлены, у галаве маёй проста не тоўпiлася - як гэтае дзяўчо са мною абыходзiцца.

"Ды ну вас з вашымi гульнямi, - падумаў я, па-сапраўднаму ўзлаваны. Гэтая Лёня няветлiвая, нявыхаваная, проста смаркуха!.."

Аднак такое акрэсленне не перашкодзiла мне адразу ж выканаць яе загад. Дахаты пайшоў я вельмi хутка, можа, нават захутка, вiдаць, ад узбуджанасцi.

Зося ўжо брала свой парасончык - выходзiла ў сад.

- Ну, ведаеш, - сказаў я, шпурляючы шапку ў куток, - пазнаёмiўся я з тваёй Лёняй.

- I што? - з цiкавасцю спыталася сястра.

- Нiчога... так сабе! - адказаў я, не гледзячы ў яе вочы.

- Праўда ж, яна такая добрая, такая прыгожая?..

- А мне што да гэтага? Якраз прасiла, каб ты туды iшла.

- А ты не пойдзеш?

- Не.

- Чаму? - спыталася яна, заглядваючы мне ў вочы.

- Ды ну вас! - буркнуў я. - Не пайду, бо мне не падабаецца...

Вiдаць, у голасе маiм было многа рашучасцi, бо Зося больш нi пра што не спыталася i пайшла. Яна амаль бегла, i я паклiкаў яе праз акно:

- Толькi ты, калi ласка, нiчога там не кажы... Скажы, што я... што ў мяне пабольвае галава.

- Ну, ну, не бойся. Я табе не пашкоджу.

- Не забудзься, Зося, калi ты хоць трошкi любiш мяне.

Мы, вядома ж, сардэчна пацалавалiся.

Цяжка сёння адкапаць у памяцi тыя пачуццi, што раздзiралi мяне пасля Зосiнага адыходу. Як яна, тая Лёня, магла, як смела гаварыць са мной такiм тонам?.. Праўда, настаўнiкi, тым больш iнспектар, абыходзiлiся са мной даволi фамiльярна, але ж гэта людзi старыя. Аднак сябры ў першым, цяпер ужо ў другiм, класе адносiлiся да мяне з павагай. А тут, у вёсцы, - паслухаць толькi, як гаварыў са мной бацька, як вiталiся парабкi, колькi разоў пiсар гаварыў мне: "Пане Казiмiр, можа, завiталi б да мяне, выкурыць люлечку?" А я яму: "Дзякую, пану, але не хачу прывыкаць". А ён: "Якi вы шчаслiвы, маючы такi характар... Вы не паддалiся б i гувернантцы..."

У адпаведнасцi з абыходжаннем старэйшых я таксама быў сур'ёзны. То ж нiхто iншы, а сам ксёндз-пробашч казаў майму бацьку: "Глядзiце вы, шаноўны пане Ляснеўскi, што робiць з хлопца школа. Гэты Казя быў летась такi свавольнiк, такi ветрагон, а сёння, шаноўны мой, гэта дзяржаўная галава, гэта Меттэрнiх*..."