Читать «Грахi маленства (на белорусском языке)» онлайн - страница 20

* Клеманс фон Меттэрнiх (1773-1859) - аўстрыйскi князь, дзяржаўны дзеяч i дыпламат.

Так вось людзi мяне паважалi. I трэба ж здарыцца, каб нейкае казяня, што анiводнага класа не бачыла, асмельвалася сказаць мне: "Такое на пана вельмi падобна". Пан?.. Таксама ўжо лiчыць сябе дарослай паненкай! Таму што ведае нейкага там Адася, дык ужо i нос задзiрае. А што той Адась? Ён скончыў трэцi клас, а я iду ў другi. Падумаеш - рознiца! Калi будзе аслом, дык я свабодна даганю яго, нават пераганю. А яшчэ i кажа мне iсцi па Зосю, нiбы я лёкайчык у яе. Паглядзiш, цi паслухаю я цябе другi раз!.. Слова гонару, што калi яна зноў скажа мне штосьцi падобнае, дык я проста... ну, пакладу рукi ў кiшэнi i адкажу: "Зашмат вы сабе дазваляеце!" А то i лепш яшчэ: "Лёнечка, бачу я, што ветлiвасцi вы не навучылiся..." Цi так нават: "Лёнечка, калi ты хочаш, каб я з табой гуляў..."

Я адчуваў, што належны адказ не прыходзiць, i гэта мяне яшчэ больш раздражняла. Вiдаць, я ажно з твару змянiўся, бо старая Вайцехова двойчы ўваходзiла ў пакой, гледзячы на мяне спадылба, i нарэшце спыталася:

- А мае ж вы людачкi, а чаго ж гэта Казя такi маркотны?.. Цi натварыў чаго, цi з панам што-небудзь?..

- Нiчога са мной не здарылася.

- Бачу я, якое гэта нiчога, ад мяне не схаваешся. Калi ўжо ты вычварыў што якое, дык iдзi лепш адразу да бацькi - прызнайся.

- Ды нiчога я не зрабiў. Трохi стамiўся, i ўсё.

- Калi стамiўся, дык адпачнi, з'еш чаго-небудзь. Я вось табе хлеба з мёдам.

Яна выйшла i праз хвiлiну вярнулася з вялiзнай лустай, з якое ажно капаў мёд.

- Ды не буду я есцi, адчапiцеся вы!..

- Чаму гэта ты не будзеш? Бяры вось хутчэй, бо мёд па пальцах цячэ. Пад'еш, дык адразу павесялееш. Чалавека заўсёды штосьцi бярэ, калi ён галодны, а як пад'есць - адразу галава праветрыцца... Ану, бяры ў руку!

Я павiнен быў узяць, са страху, каб яна не закапала мне мёдам валасы або мундзiр. Машынальна з'еў тую лусту, i сапраўды палягчэла на сэрцы. Падумалася, што я ўжо з Лёняй як-небудзь спраўлюся i што варта было б таксама пачаставаць беднага Валека, бо калi ён той мёд мог есцi, ды, зрэшты, гэтага хлапчука я ўжо любiў.

Па маёй просьбе Вайцехова, бачачы, як памаглi яе лекi, адкроiла яшчэ большую лусту i мёду на яе таксама не пашкадавала. Я асцярожна ўзяў гэты паёк i пайшоў шукаць Валека.

Знайшоў я яго каля кухнi. З iм гутарылi, смеючыся, два парабкi, якiя толькi што прывезлi з лесу дровы.

- Калi цябе мацi яшчэ раз наб'е, - гаварыў адзiн, - дык ты вазьмi ды пайдзi ў свет. Пойдзеш?

- Але ж я не ведаю, як гэта - у свет, - адказаў Валек.

- Вазьмi боты на кiёк i абы толькi за лес. Там той свет ужо i пачнецца.

- Але ж у мяне ботаў няма.

- Дык вазьмi толькi кiёк. З кiйком i без ботаў зойдзеш...

Убачыўшы мяне, хлопец уцёк у лапухi.

- Што гэта вы яму гаворыце? - спытаўся я ў парабкаў.

- Ат, пакеплiваем сабе. Вядома ж, як з дурня.

Адчуваючы, што мёд паўзе ўжо тым часам па пальцах, я не стаў з iмi больш гаварыць, пайшоў за Валекам. Ён стаяў у пустазеллi i глядзеў на мяне.