Читать «Чалавек на лаўцы (на белорусском языке)» онлайн - страница 4
Жорж Сименон
- Хто там?
- Панi Турэ?
- Я.
- Я хацеў бы пагаварыць з вамi.
Але жанчына не рашалася адчынiць дзверы.
- Палiцыя, - цiха дадаў Мэгрэ.
Гаспадыня зняла ланцужок, адсунула засаўку i, агледзеўшы мужчын праз шчылiну прыадчыненых дзвярэй, спыталася:
- А што вам трэба?
- Пагаварыць з вамi.
- Чым вы дакажаце, што вы з палiцыi?
Мэгрэ паказаў палiцэйскi жэтон.
- Добра. Спадзяюся, ён не фальшывы, - сказала панi Турэ, убачыўшы жэтон, i ўпусцiла нечаканых гасцей.
Вузкi калiдор, выбеленыя сцены, пакрытыя лакам дзверы i плiнтусы. Дзверы на кухню заставалiся адчыненыя, жанчына правяла iх у суседнi пакой i запалiла святло.
Мэгрэ разгледзеў гаспадыню. Сорак - сорак пяць гадоў, як i мужу, паўнейшая за яго, але не рыхлая, а шырокая ў касцях. Iмпазантнай не назавеш. Шэрая сукенка i фартух, якi яна машынальна церабiла, яшчэ больш спрошчвалi яе.
Спынiлiся яны ў сталовай. Абсталюнак у вясковым стылi, кожная рэч на сваiм месцы, як на вiтрыне мэблевай крамы. Нiдзе нiчога лiшняга - нi кiнутай люлькi цi пачка цыгарэт, нi шытва цi нават газеты, нiчога такога, што магло б даць хоць нейкае ўяўленне, чым тут людзi жывуць.
Сесцi гаспадыня гасцей не запрасiла, але выразна паглядзела на iхнiя ногi, перасцерагаючы ўсiм сваiм выглядам: "Не запэцкайце лiнолеум!"
- Слухаю вас.
- Вашага мужа зваць Луi Турэ?
Нахмурыўшы бровы i спрабуючы здагадацца, што прывяло сюды палiцыю, яна кiўнула галавою.
- Ён працуе ў Парыжы?
- Памочнiкам дырэктара фiрмы "Каплан i Занэн", на вулiцы Бондзi.
- Ён працаваў калi-небудзь на складзе?
- Працаваў.
- Даўно?
- Некалькi гадоў таму назад. Але ўжо тады ён быў у дырэктара першым памагатым.
- У вас няма яго фатаграфii?
- А нашто яна вам?
- Мне б хацелася ўпэўнiцца...
- У чым? - Падазрона ўзiраючыся ў гасцей, панi Турэ запыталася: - Луi трапiў у аварыю?
Яна машынальна паглядзела на насценны гадзiннiк, якi вiсеў на кухнi, усё роўна як прыкiдвала, дзе цяпер можа быць муж.
- Спярша я павiнен упэўнiцца, цi ён гэта.
- Гляньце на сервант, - сказала яна.
Падышоўшы да серванта, Мэгрэ ўбачыў некалькi фатаграфiй: на адной маладзенькая дзяўчына, на другой - чалавек, - зарэзаны ў тупiку, але маладзейшы, у чорным.
- Вы часам не ведаеце, цi ёсць у вашага мужа ворагi?
- Адкуль яны ў яго могуць быць?
Гаспадыня выйшла на хвiлiнку ў кухню i выключыла газавую гарэлку - на плiце нешта закiпела.
- А якой гадзiне вяртаецца ён звычайна дамоў?
- Ён выязджае з Лiёнскага вакзала ў шэсць дваццаць дзве. Дачка вяртаецца наступным цягнiком, яна пазней заканчвае працаваць. У яе адказная пасада, i...
- Я вымушаны папрасiць вас праехаць з намi ў Парыж.
- Луi памёр? - Яна паглядзела на iх спадылба, позiркам жанчыны, якая не церпiць маны. - Скажыце мне праўду.
- Яго забiлi.
- Дзе?
- У тупiку ля бульвара Сэн-Мартэн.
- Што яму там спатрэбiлася?
- Не ведаю.
- Калi гэта здарылася?
- Мы мяркуем, недзе пасля паловы пятай.
- А палове пятай ён быў яшчэ ў Капланаў. Вы з iмi гаварылi?
- Не, не паспелi. Ды мы й не ведаем яшчэ, дзе ён працуе.