Читать «Стамбульскi экспрэс (на белорусском языке)» онлайн - страница 134
Грэм Грин
- Ёсць якiя весткi ад Экмана?
- Нiякiх, сэр, - адказаў Джойс.
Майет прагледзеў некалькi пiсьмаў, а потым пакiнуў Джойса, як вернага сабаку, прынюхвацца да пiсьмовага стала Экмана i да яго грахоў.
- А цяпер паснедаем, - прапанаваў Майет. Стэйн аблiзаў губы. Прагаладалiся?
- Я сёння вельмi рана снедаў, - адказаў Стэйн без папроку ў голасе.
Аднак Джанет Пардаў i Сейвары iх не дачакалiся. Яны ўжо пiлi каву з лiкёрам у выкладзеным плiткамi рэстаране, калi тыя далучылiся да iх i пачалi гучна радавацца, што Майет i пляменнiца Стэйна сустрэлiся ў цягнiку i пасябравалi. Джанет Пардаў нiчога не сказала, яна толькi паглядзела скоса на Стэйна i ўсмiхнулася Майету. Яму здалося, што яна хацела сказаць: "Як мала ён пра нас ведае", i ён усмiхнуўся ёй у адказ, першы чым успомнiў, што ведаць асаблiва i няма чаго.
- Значыць, вы двое ехалi адной кампанiяй ад самога Кёльна? - сказаў Стэйн.
- Ну, я думаю, што ваша пляменнiца больш сустракалася са мною, умяшаўся ў размову мiстэр Сейвары.
Але Стэйн гаварыў сваё, не зважаючы на яго.
- Добра пазнаёмiлiся памiж сабой, га?
Джанет Пардаў злёгку раскрыла мякка акрэсленыя вусны i цiхенька сказала:
- О, у мiстэра Майета была там другая сяброўка, ён ведаў яе лепей за мяне.
Майет адвярнуўся, каб заказаць снеданне, а калi зноў пачаў услухоўвацца ў яе словы, яна гаварыла з цудоўнымi пяшчотнымi хiтрыкамi:
- О, ведаеце, яна была яго палюбоўнiцай.
Стэйн лагодна засмяяўся:
- Глядзiце, якi гарэза. Гляньце на яго, ён нават пачырванеў.
- Уявiце сабе, яна ад яго збегла, - кпiла Джанет Пардаў з Майета.
- Збегла? Хiба ён яе бiў?
- Ну, калi вы ў яго спытаеце, ён паспрабуе ахутаць усё тайнай. Калi паравоз зламаўся, ён паехаў на машыне назад да Субоцiцы, каб яе знайсцi. Яго вельмi доўга не было. А з якой таемнасцю распавядаў пра свае прыгоды! Ён дапамог нейкаму чалавеку ўцячы ад мытнiкаў.
- Ну, а дзяўчына? - спытаў Стэйн, дураслiва паглядаючы ў бок Майета.
- Сапраўды, я адчуваю сябе няёмка з-за гэтага, - пагадзiўся Майет. Патэлефаную консулу ў Белград.
- Тэлефануйце лепей сваёй бабулi! - весела ўсклiкнуў мiстэр Сейвары i трывожна паглядзеў на таго i на другога.