Читать «Змагарныя дарогi (на белорусском языке)» онлайн - страница 147

Забралi ад Вiктара гадзiньнiк, усе дакуманты, здымкi, навет хустачку. Пазванiлi некуды, й за хвiлiн дзесяць прыехалi два афiцэры. Шмат з хлапцом не цацкалiся: проста загадалi адвесьцi мэтраў сто ад будынкаў i расстраляць. Заданьне было даручана двум жаўнерам. Адзiн зь iх насадзiў штык на стрэльбу i, ударыўшы Вiктара прыкладам у азадак, гаркнуў, каб выходзiў. Нiчога не заставалася, як падпарадкавацца загадам. Выходзячы, схапiў з полкi сваю хустачку й пару франкаў, што ляжалi побач. Чаму гэта зрабiў - сам ня ведаў. Немцы, быццам не дагледзеўшы, ня ўзялi таго на ўвагу.

Iшлi па польнай дарозе - Вiктар сьпераду, а два немцы ззаду. Зрабiўшы крокаў дваццаць, Сянькевiч пачуў недзе касьцельныя званы. Магчыма, што яму здалося. Апошнiя перажываньнi, хваляваньне, цяперашняя ледзь не панiка перад нямiнучай сьмерцю дый ранейшы голад, фiзычная слабасьць, вычарпаньне - усё гэта магло выдатна спрычынiцца да ўяўленых званоў. Званы чулiся, як здалося Вiктару, зусiм выразна. Разам з гэтым ва ўяўленьнi вырас зморшчаны, заклапочаны твар маткi, а дзесь вышэй над гэтым усiм - воблiк Бога. У адну тую хвiлiну Вiктар Сянькевiч заглянуў у раньнюю сваю маладосьць i ў будучыню, якая вось мае скончыцца за пару хвiлiн. Пасьля здавалася, што ў момант гэты перажыў раптам некалькi гадоў. Нейкi падсьведамы голас падказаў: уцякай направа!

Вiктар азiрнуўся назад, а немец, цiснучы штыком у сьпiну, крычаў:

- Schnell, du verfluchte Schweinehund! Marsch!*

* Хутчэй, праклятая свiньня! Марш! (ням.)

Непадалёк, з правага боку, пачынаўся лес, зь левага-ж быў абгароджаны калючым дротам гарод. Юнак незаўважна зусiм пацiснуў на правы бок дарогi, а немец, спасьцярогшы гэта, яшчэ раз поркнуў штыком у плечы. Прайшлi так мэтраў з дваццаць. Вiктар, сочачы прыблiжэньне свайго канца, мераючы апошнiя крокi на гэтым сьвеце, цьвёрда наважыў, што не называцца яму больш беларусам, калi, як тая авечка, паслухмяна дазволiць сябе застрэлiць. Колькi меў сiлы, раптам iрвануў направа.

Пырскнуў агонь з аўтамата. Наступна пачуўся крык, i Вiктар падсьведама ведаў, што за iм бягуць. Кулi сьвiсталi каля вушэй, але неяк зручна iх абмiнаў, зiгзагамi перабягаючы мiж дрэваў. Нешта сарвала з галавы капялюш. Ужо шмат пазьней мясцовыя французы, знайшоўшы прастрэлены капялюш, шукалi па лесе ягоны труп, будучы пэўнымi, што немцы юнака застрэлiлi. Пасьля дзесяцi цi больш хвiлiн бегу Сянькевiч упаў зьняможаны. У галаве паказалiся сотнi рознакалёрных зорак, здавалася, што лёгкiя вось i глядзi як разарвуць грудзi, два цяжкiя малаткi бiлi ў скронi. Адкрыўшы рот, зь вялiкiмi цяжкасьцямi ён стараўся злавiць паветра. Воддаль чулiся нямецкiя галасы.

IV

Калi яны сьцiхлi, а Сянькевiч крыху адпачыў, наважыўся iсьцi далей. Было ўжо па абедзе. Па нейкай раськiданай чыгунцы выбраўся зь лесу й пайшоў полем. Чаму iшоў, чаму не сядзеў на месцы? - на гэтае пытаньне ня змог-бы адказаць ня толькi ў той час, але й нiколi пазьней у сваiм жыцьцi. Магчыма, што поўнасьцю ня змог перанесьцi ўдару таго моманту, калi немцы вялi яго на расстрэл, калi так нечакана стаў на парозе сьмерцi... Магчыма, што цяпер яшчэ ня верыў, што ён жывы й цэлы. Як-нiяк, а за гэных паўгадзiны цi болей ад часу, калi, знайшоўшы ягоныя дакуманты, пачаў аплявушваць яго нямецкi сяржант у пунi, аж да часу, калi, уцёкшы ад нямецкiх жаўнераў, прытаiўся ў лесе, Вiктар перажыў адразу некалькi гадоў. Калi-б юнак здольны быў рацыянальна думаць, першае, што пастанавiў-бы адразу пасьля ўцёкаў, было-б пасядзець, ахаладзець, адпачыць i добра абмеркаваць наступны крок. Замест таго Вiктар зусiм бязь нiякае развагi ўстаў i пайшоў.