Читать «Сузіральнік. Аповесці, апавяданні, эсэ» онлайн - страница 49

А раптам? Бог не выдасць — свіння не з’есць, як сказаў бы Ігар. Ад хвалявання ў Шаўцова-Бузука нават боль у спіне сцішыўся. Не марнуючы часу — каб не перахапілі вакансію, ён набраў нумар. Праз шум — так, трэба людзі, прыязджайце. Блізка, знаёмае атэлье, колькі разоў праходзіў побач, зазіраў у вокны, а там светла, утульна… Ніколі б не падумаў, што знойдзецца там і яму месцейка, мо хоць пад старасць шчасце прываліць. Пакуль ішоў — прычым, стараўся подбегам — уяўлялася: пачнецца новае жыццё, у цяпле, ну, лёгкі працоўны шум, цвічкі ў абцасы ўганяеш… «Скажу, вопыт маю, толькі практыкі малавата, цяпер часы мяняюцца, трэба павучыцца!» — «Калі ласка, — адкажуць, — гэта нават абавязкова — выпрабавальны тэрмін, новая тэхналогія, прыглядайцеся, вучыся, вось вам майстар…»

Быў якраз канец працоўнага дня. Шаўцоў-Бузук адразу зразумеў, што замест раю патрапіў у пекла. Стук, грук, шум, гам, тачылы гудуць… А асабліва клей — ох, гэты пах! Ён ад аднаго клею «паехаў». Майстар акурат надзяваў куртку:

— Зачыняемся, дзядзька. Што табе?

— Нічога, — адказаў Шаўцоў-Бузук і, павярнуўшыся, каб ісці, нечакана для сябе церануў рукою па вачах. Майстар заўважыў гэта. Ён дагнаў Шаўцова-Бузука. Пайшлі побач, пазнаёміліся. Майстра звалі Міхеевіч. Завярнулі ў блізкую, адразу каля атэлье, піўную. У піўной Шаўцоў-Бузук прызнаўся пра спіну, пра сацыяльны пакет… Пра тое, што не дацягне да пенсіі.

— Ну, пра пакет забудзь, — сказаў Міхеевіч. — Пра камфортныя ўмовы таксама. Але сёе-тое зрабіць можна. Шкада мне цябе. Ну хочаш, я з загадчыцай пагавару, прыбіральшчыкам цябе возьмем.

У Шаўцова-Бузука ад таксічнага паху клею, ад піва, а яшчэ больш ад чалавечай увагі сэрца ўзыграла:

— Не. Я ўжо бачу. Тут ад аднаго клею адурнееш. Увогуле, я не прашу — я прыходжу і бяру, — значна сказаў ён.

— Вось як, — пасміхнуўся Міхеевіч. — Чым жа мне табе памагчы?

— У вас ёсць унукі?

— Унучка, у дзясятым класе.

— Тады паможаце, — загадкава адказаў Шаўцоў-Бузук. Ён ужо ведаў, што рабіць.

Ён вярнуўся дамоў, прайшоў у свой пакой. Чуў, як Ігар скандаліў, Света плакала — ён нават не высунуў носа. На раніцу ён панёс заяву на звальненне. І калі выйшаў з аддзела кадраў з працоўнай кніжкай, уздыхнуў, расправіў плечы… Жыццё вакол! Вярнуўся і — адразу за ноўтбук.

Так Шаўцоў-Бузук пачаў пісаць раман. Гэта раней было складана, а цяпер — набяры ў пашукавіку «як напісаць раман» — і табе выскачыць падрабязная інструкцыя, цяпер ты і шавец, і кравец, і на дудзе ігрэц. Шаўцову-Бузуку спадабалася, што дзяржава чакае ад пісьменнікаў твораў, якія б спрыялі выхаванню грамадзян сваёй краіны і вучылі патрыятызму, што чакаецца твор «светлы, бадзёры, з аптымістычным героем, на якога хацелася быць бы падобным». Шаўцоў-Бузук і пачаў пісаць так, як ім хочацца. Спачатку блыталіся ў клавіятуры тоўстыя, заскарузлыя пальцы, але потым навучыўся дзюбаць двума ўказальнымі — і пайшло.

Раман. Пра пагранічніка.

1) Патрыятызм на рускай мове.

2) Нацыянальнае — дзеянне ў Беларусі.