Читать «Сузіральнік. Аповесці, апавяданні, эсэ» онлайн - страница 51

— Не дажыву я да пенсіі, — прашаптаў ён. — Можа, вам на дачу трэба садоўнік? даглядчык? — я б жыў там… Прыткнуцца няма дзе… хоць у пераход метро… з шапкаю…

Пісьменнік выслухаў, чамусьці з агідай паглядзеў на выключаны ноўтбук і сказаў:

— Ведаеце, я таксама не адразу… вось за гэта ўзяўся. Працаваў дворнікам, пазнаваў жыццё, людзей. Праўда, адзін месяц усяго. Але сувязі засталіся… павінны быць. Вы не хочаце паспрабаваць, напрыклад, дворнікам?

— Я не змагу. Не пацягну!

— Глядзячы дзе. Там хутчэй нават не дворнік, а садоўнік. Пры доме малюткі. Працы мінімум — лісце падмесці, галіны сухія абрэзаць, кветкі на клумбах вадой паліць… Хочаце?

— Хто ж такога не захоча? — але ў голасе ў Шаўцова-Бузука было сумненне.

Тады пісьменнік узяў у руку тэлефон і мімаходзь, сам не падазраючы, зрабіў адзіную ў жыцці добрую справу, якая абышлася яму ў дзве хвіліны, а па значнасці пераважыла ўсе яго 50 тамоў.

Ён набраў нумар.

— Людміла Прохараўна? Памятаеце мяне? Дзякую, дзякую… Не, у мяне ўсё цудоўна. Тут чалавечак адзін… Ды не, я б не сказаў. Сімпатычны, толькі загнаны жыццём. Так, так, дзеля мяне…

V

Людміла Прохараўна, абаяльная, ветлівая, зусім непадобная на грубага брыгадзіра ці прараба з будоўлі, расказвала: «У нас няма рэжыму, абы праца была зроблена. Вось толькі грошы малыя», — а Шаўцоў-Бузук парываўся сказаць, што бясплатна згодзен, абы на кухні далі паесці. Ён быў у захапленні ад гэтага дома малюткі — сама назва нейкая… маленькая, міленькая, у лесе, у чароўным месцы — лесапаркавая зона, цішыня, прырода, паветра.

— …Зімой дарожкі пяском пасыпаць, увосень лісце зграбаць, улетку касіць — машынка ёсць. Плошча маленькая, пяць сліў, тры вішні, кветкі ды глог…

І Шаўцоў-Бузук пачаў працаваць у доме малюткі. Прайшла вясна, лета, наступіла восень. Шаўцоў-Бузук пачынаў разумець сваё ціхае, някідкае, як восеньскія фарбы, шчасце. У яго кружылася галава ад клумбаў з кветкамі, ад цішыні, ад глогу — чырвонага, буйнага, бы райскія яблычкі. Сярод туяў, падобных на кіпарысы, у яго быў свой уласны зацішны куточак, дзе яму дазвалялася курыць: лавачка, столік, бляшанка-попелка. Ён курыў і думаў, што мае рэдкую ўдачу — у цэнтры горада назіраць усе перамены чатырох пор года непасрэдна ў прыродзе, плюс няўлоўныя іх перацяканні з аднаго стану ў другі; напрыклад, бачыў, як яшчэ ўчора зялёны лісцік сёння быў ужо жоўты. А тут яшчэ калі ў адным пашэнціць, дык і далей паплыве: Ігар з сям’ёй нарэшце з’ехаў, новыя суседзі з’явіліся, маладая інтэлігентная пара, ціхія, жывуць сваім жыццём.

І на працы Шаўцова-Бузука паважаюць, лічаць мудрым, нават пабойваюцца. Сярод абслугі пранеслася чутка, што ён тут не проста так, а па пратэкцыі пісьменніка, сам папісвае і, калі яму не спадабацца, можа вывесці чалавека ў негатыўным святле. Знарок для яго расказваюць розныя гісторыі, прымітыўныя, з тых, што ўражваюць не столькі слухача, колькі самога апавядальніка. Напрыклад, скардзілася старая нянечка, што ў яе зяць п’е, і ёй раіла прыбіральшчыца, косячыся на Шаўцова-Бузука: