Читать «Дэтэктыўны сюжэт» онлайн - страница 21

“Божа, — жахнулася яна, — дык гэта ўсё-такі быў спектакль. А я ўсё прыняла Ён нічога не ведае..."

— У якім сэнсе — забойны? — аблі- заўшы засмяглыя вусны, спытала яна.

— Забойны — у сэнсе эфектны. Хаця не выключана спалучэнне і з іншым паняццем. Але гуляем далей. — I ўжо другім голасам — насмешлівым і злым - спытаў:

— Выходзіць, ты кахаеш абодвух. Толькі па-рознаму.

— Так, але не зусім...

— Але я не хачу ні з кім цябе дзяліць. Аднак і няволіць не буду. Ты павінна застацца з тым, каго больш кахаеш. Гэта будзе справядліва. Ты згаджаешся са мною?

— Згаджаюся...

— Тады рабі выбар.

Яна разгублена пазірала на яго і маўчала.

Ён злавесна ўсміхнуўся, вочы пад шкельцамі акуляраў нядобра загарэліся.

— Я бачу, ты яшчэ не зрабіла выбару. Добра, я дапамагу. Адзін з нас павінен быць забіты. Ён альбо я. Гэта адзінае выйсце.

Нешта вар'яцкае з'явілася ў позірку Альберта. Ён зглынуў сліну раз, другі. Шчокі яго зноў заторгаліся.

I хаця яна разумела, што ён проста выконвае сваю ролю ў гэтым спектаклі, ёй зрабілася страшна. З‘явілася прадчуванне, што наперадзе яе чакае нешта яшчэ.

— Нашто забіваць? — запярэчыла яна.

— А таму што нам з ім дваім цесна на зямлі. Помніш, як у Пячорына з Грушніцкім.

— Ты хочаш наладзіць дуэль?

— Ну не. Гэта зробіць кілер. I ты будзеш выбіраць, каму з нас жыць, каму памерці.

— Я? О не!

— I ўсё-такі давядзецца.

Яна ўжо не магла асэнсаваць, спектакль гэта ці рэальнасць.

— I давядзецца неўзабаве, — ён зірнуў на гадзіннік, — праз чатыры хвіліны.

Яна з палёгкай уздыхнула — усё-такі спектакль. Можа, кілер і ёсць недзе непадалёку, але Валерыя няма.

— Я недаказаў табе пра сустрэчу з Эдвінам, — загаварыў Альберт. — 3 ім была дамова, што кілер застрэліць таго, на каго пакажа жанчына. I, па-мойму, ён чакае нашага выхаду на сцэну. Нам трэба паспяшацца.

Але перш чым ісці, ён адламаў з бліжэйшай бярозы галінку з яркімі жоўтымі лістамі, падаў яе Рэгіне.

— Яна табе спатрэбіцца, — сказаў ён, убачыўшы здзіўленне на яе твары. — Хадзем.

— Куды?

— Помніш альтанку, вось там, на ўзгорку? Мы любілі там сядзець, у свой час. Прыйдзем туды, і праблем з фіналам не будзе.

Яна адчула, як цяжкай злавеснасцю напоўніўся гай, неба быццам пацямнела. Ногі зрабіліся млявымі, і яна мусіла трымацца за руку Альберта.

Яны ўзышлі на ўзгорак, і зрабілася бачнай альтанка, а ў ёй мужчына, які сядзеў на лаве і чытаў газету. Напачатку яна падумала, што гэта кілер, і ледзь не апусцілася на зямлю. Але зараз жа міжвольны ўскрык вырваўся ў яе з грудзей — яна пазнала Валерыя.

— Чаго ён тут? — калоцячыся ў нервовай ліхаманцы, спытала яна Альберта. — Што ты надумаў?

— Як што? Фінал. Цяпер табе патрэбен усяго толькі фінал. А без гэтай асобы ён не атрымаецца.

— Як ён тут апынуўся?

— Яму ад твайго імя перадалі, каб у чатыры гадзіны чакаў цябе ў альтанцы. Як я ўжо ведаю, вы з ім не раз бывалі тут. Мы зараз падыдзем, ты сядзеш побач з ім, а я — каля цябе. Неўзабаве перад намі з'явіцца кілер, і ты пакажаш, у каго яму страляць. Для гэтага пакладзеш некаму з нас на калені галінку. Гэта знак.

— Я гэтага не зраблю, не зраблю, не...