Читать «Дэтэктыўны сюжэт» онлайн - страница 11

— Гэта вам.

— Мне? Ад каго? I што гэта?

Ён узяў канверт, нейкі час неадрыўна глядзеў на яго, адчуваючы, як цяжэюць рукі і смяротна-тужлівай млосцю наліваецца душа. Потым ён узняў вочы на незнаёмца, але той быў ужо кроках у дзесяці ад яго, нібыта з лянотай, але неяк напружана, не азіраючыся, праставаў на другі бок вуліцы і на Альбертава “Паслухайце!” нават не павярнуў галавы. Альберт, з канвертам у руках, загіпнатызавана сачыў за ім, аж пакуль той не змяшаўся з натоўпам на супрацьлеглым баку вуліцы.

Канверт не быў заклеены, і павольна, як праз сілу, адгарнуўшы на ім трохкутнічак, Альберт убачыў частку каляровага фотаздымка- прыгожае жаночае вока. Яно гарэзна, з хітрынкай, улюбёна і з глыбокай адданасцю пазірала на яго. Яму добра быў вядомы гэты прыжмур, гэтая гарэзнасць, брыво, але свядомасць ніяк не магла вызначыць, чый гэта позірк. I пакуль дрыготкія пальцы паспешліва выцягвалі здымак з канверта, гарачая млявасць нястрымна залівала грудзі, ніз жывата, пералівалася ў калені, ясны дзень рабіўся ўсё цямнейшым і цямнейшым, а з гэтай цемры, як дабяла напаленая металёвая пласціна, усё выразней і выразней акрэсліваўся прастакутнік фотаздымка, на якім яго жонка ў адзенні Евы ляжала на шырокім ложку, а побач, паклаўшы ёй галаву на грудзі, ляжаў смуглявы дзяцюк, з шырокімі пакатымі плячыма, мускулісты, нібы адліты з бронзы. Жончыны пальцы цярэбяць кучаравыя валасы палюбоўніка, а ў вачах у яе — закаханасць і шчасце. I нейкая асаблівая, святая ўсмешка на губах. I найвялікшы боль быў ад яе ўсмешкі, ад яе святасці. I гэта надзвычай уразіла Альберта — чаму? I адразу ж асэнсаваў — яна не адчувае грэху ад сваёй здрады. Яна — ЛЮБІЦЬ. Як ніколі не любіла яго, Альберта. I можа, сам Бог не бачыў у гэтым пралюбадзействе грэху — такой вялікай была яе любоў.

Альберт кінуў кароткі позірк на Рэгіну.

— Ну як завязка? Інтрыгуе?

У адказ яна грэбліва пакрывіла губы.

— Банальна і шэра, хаця ты не шкадаваў фарбаў і эмоцый. Амаль кожны любоўны раман нізкага гатунку перанасычаны такімі калізіямі.

— Сапраўды? Мяне гэта засмучае. Але пагадзіся, кожная любоўная інтрыга мала чым розніцца ад іншых, а часам бываюць і падобныя, як тыя блізняты. А наконт фарбаў і эмоцый — гэта прафесійнае. Усякі адвакат хварэе на гэтую хваробу, бо засядацеляў часцей пераконвае не логіка, не факты, а ўменне плесці словы, плаўнасць і неакрэсленасць прамовы, яе квяцістасць. Аднак, як часта піша ваш брат белетрыст, вернемся да нашага героя, які, ашаломлены сустрэчай і аглушаны здымкам, што апынуўся ў яго руках, стаіць узбоч тратуара і ледзь стрымліваецца ад нясцерпнага жадання кінуцца пад колы якой-небудзь машыны, што праносяцца міма. Смерць зараз здавалася яму не параўнальнай ні з чым асалодай, палёгкай, прахалодай для душы.

— Дзеля ўсяго святога, — узмалілася яна, - толькі без гэтай біжутэрыі, без эпітэтаў, метафараў. Гэта так нудотна слухаць.

Ён умольна паглядзеў на яе.

— Ну, патрывай. Нічога не магу з сабою зрабіць. I ведаеш, што дзіўна, пачынаю расповед і адразу як бы сам раблюся тым злашчасным Альбертам. I мне шкада яго і балюча. Так балюча, быццам не з ім, а са мной адбываецца ўсё гэта. I я проста не магу не выказаць, што ў яго на душы. Хацеў бы, а не магу. I ўсё ж паспрабую карацей