Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 51

- Калі ты не супраць - прагуляемся.

- 3 задавальненнем.

Вольга не пераапранулася і не распачала доўгія зборы, а толькі сказала бацькам, што яе дома не будзе. Усмешка надавала ёй яшчэ большую прывабнасць. Другі раз хлопец адчуў што з гэтаю дзяўчынаю хораша, лёгка і проста. Нейкая невядомая сіла цягнула яго да яе.

- Пятро, - сказала Вольга, калі яны спускаліся ў падземны пераход ля ГУМа. - Мне ўвесь час здаецца, што мы дзесьці бачыліся з табою.

На тым месцы, дзе здабываў грошы Мармулак, сядзеў Гена Патоніч. Левая нага ў яго была падвязана, а правае вока перабінтавана нейкай бруднай анучай. "Малапраўдападобна", - адзначыў для сябе былы інвалід са стажам.

- Магчыма, вось тут, - Пятро паказаў на тое месца, дзе сядзеў Патоніч.

- Не, - засмяялася Вольга. - Гэтага чалавека я таксама дзесьці бачыла. Да гэтага часу тут сядзеў нейкі аднаногі абарванец. Іншым разам я, бывала, давала яму колькі рублёў. Шкада людзей. Я ўвогуле не толькі людзей шкадую. Не магу глядзець на галубоў з абмарожанымі нагамі. А калі чалавек такі калека!

- Хто? Гена Патоніч? - вырвалася ў Мармулка. - Вольга! У яго дзве здаровыя нагі і стопрацэнтовы зрок кожнага вока.

- Гена Патоніч, кажаш? У нас на філалагічным вучыўся хлопец з такім прозвішчам.

- Дык ты вучышся на філфаку? Мне таксама здавалася, што я з табою дзесьці сустракаўся. Я з Генаю вучыўся у адной групе.

- Дзіўна. Як здарылася так, што мы з табою не змаглі пазнаёміцца?

- Вядома, чаму, - ці то жартам, ці то ўсур’ёз адказаў Мармулак. - Я маленькі, і таму ты мяне не заўважыла.

- Скажаш яшчэ такое, - пакрыўдзілася Вольга. - Ты крыху ніжэй сярэдняга росту.

"Зараз ці ніколі", - вырашыў Матыль.

Яны зайшлі ў краму, і Матыль адразу накіраваўся ў аддзел залатых вырабаў. Дзяўчына са здзіўленнем глядзела на спадарожніка. Ён паклікаў дзяўчыну, што стаяла па той бок прылаўка, і папрасіў:

- Дапамажыце нам падабраць два шлюбныя пярсцёнкі.

Вольга ні словам не запярэчыла Пятру, а толькі моцна сціснула яго за локаць. I распачала выбар. Яна, як любая жанчына, доўга прымярала пярсцёнкі, пакуль не знайшла той самы-самы.

Калі пакупка была зроблена, яна прама запытала ў хлопца:

- А далей куды?

- Вядома, у ЗАГС, калі ты не супраць.

- Я? Ды не.

- Тады хадзем.

- Хадзем. Пашпарт у мяне з сабою. А ці зможам мы вось так, зараз, узяць шлюб? Пэўна, давядзецца чакаць.

- Ніякіх "чакаць". Сёння і зараз, - самаўпэўнена адказаў жаніх.

Палала нязгаснае полымя кахання. Матылю ўжо бачыліся Гавайскія выспы, залацісты пясок пляжаў ды яна - адзіная, непаўторная, каханая - побач.

Аркестранты прадувалі трубы, і вось-вось павінен быў загучаць марш Мендэльсона.

Пётр купіў букет пунсовых ружаў.

На свеце бываюць цуды, бываюць вельмі рэдка, але бываюць. I такі цуд меўся адбыцца зараз.

- Ты ведаеш, Пеця, а я сапраўды ніколі не хацела шумнага вяселля, - радасна шчабятала звар’яцелая ад нечаканага шчасця нявеста. - Вось так, па-хатняму, толькі свае, блізкія сябры, а лепш за ўсё - удваіх...