Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 52
Язэп Палубятка
- Hi ў якім разе.
- Хіба не так? Бацька ўсё ж пры пасадзе. Што скажуць калегі па службе?..
- Дарэчы, чаму ён дома? Пэўна, у адпачынку?
- Ён болей не працуе ў міністэрстве.
- Як так?
- 3 сенняшняга дня пайшоў па ўласным жаданні.
Мармулак ад нечаканасці ледзьве не прысеў. Перад вачыма заскакалі сонечныя зайчыкі.
- ...Мой бацька - самы сумленны чалавек на свеце. I пайшоў ён з пасады таму, што быў не згодзен з агульнымі, як ён кажа, метадамі кіравання. Ён спецыяліст, якому няма роўных. Вось, - Вольга паказала на шыльду, што вісела на будынку на супрацьлеглым баку праспекта, - гэтая фірма прагарэла, а тата мой казаў што можа падняць яе і ўжо праз два месяцы мець прыбытак. Яму нават прапаноўвалі ісці туды генеральным дырэктарам і грошы давалі, крэдыт, праўда, пад дзікі працэнт. Ён думае.
Тут Мармулак успомніў адзін залаты выраз, пачуты ад бацькі: "Самы вялікі капітал - мазгі". "Цудоўна! Калі ён мае такую галаву, дык чаго тады сядзець без справы? Няхай працуе".
- Нумар тэлефона, - ускрыкнуў Матыль.
- Чый нумар тэлефона? - збянтэжана запытала дзяўчына.
- Ваш. Хатні.
Вольга з недаверам назвала нумар.
- Як бацьку твайго зваць?
- Я ж табе казала, - у голасе адчуваўся дакор.
- Вольга! Родненькая, даруй! - прасіў літасці Мармулак.
На твары дзяўчыны з’явілася ўсмешка.
- Мікалай Антонавіч, а маці - Вераніка Станіславаўна.
- Хадзем да тэлефона.
Мікалай Антонавіч уважліва выслухаў дачку, а потым - Пятра і без лішніх слоў пагадзіўся быць праз пятнаццаць хвілін ды паабяцаў прывесці з сабою жонку.
Пятро павярнуўся да Вольгі, абняў за плечы і пяшчотна пацалаваў у шыю. Пачуццё віны пасялілася ў душы хлопца.
Роўна праз пятнаццаць хвілін з’явіліся бацькі. Маці, як толькі пабачыла дачку з букетам, адразу ўсё зразумела.
- Выбачайце, - звярнуўся Матыль да Вольгі і Веранікі Станіславаўны. - Я хачу абмеркаваць з Мікалаем Антонавічам адну праблему.
Калі яны адышлі на колькі крокаў убок, Мармулак, намагаючыся ўвесь час глядзець яму ў вочы, запытаўся:
- Мікалай Антонавіч, ці маглі б вы як спецыяліст экстра-класа аднавіць дзейнасць "Комплекс компані"?
Мікалаю Антонавічу вельмі спадабаўся выраз "спецыяліст экстра-класа", і ён з гонарам адказаў:
- Магу, вядома, але для гэтага патрабуецца... - вытрымаў пэўную паўзу і прамовіў: - Капітал. Патрэбен капітал, а папросту - грошы.
- Колькі? - запыт быў маланкава хуткі.
- Прыкладна сто тысяч даляраў, - не задумваючыся, адказаў Мікалай Антонавіч.
- Я магу іх прапанаваць.
- На якіх умовах вы прапануеце?
- Без працэнтаў.
- Я падачак не бяру.
- А калі такое прапануе вам Вольга? Скажам, выступіць вашым спонсарам?
- Вольга - мая дачка, і я, вядома, магу скарыстаць яе грошы. Толькі такіх грошай у яе няма.
- Будуць.
- Якім чынам?
- Вось мы і пераходзім да вырашэння самага галоўнага пытання...
- Ну што? - ледзь не ў адзін голас спыталіся Вольга і Вераніка Станіславаўна, калі мужчыны падышлі да іх.
- Мы з Пятром Іванавічам у прынцыпе дамовіліся. Як я здагадваюся, - звярнуўся Сушчэня да дачкі, - ты таксама дамовілася. Застаецца абгаварыць дэталі. Вы, маладыя, пагуляйце, а заўтра з раніцы пасядзім, пагаворым.