Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 52

- Hi ў якім разе.

- Хіба не так? Бацька ўсё ж пры пасадзе. Што скажуць калегі па службе?..

- Дарэчы, чаму ён дома? Пэўна, у адпачынку?

- Ён болей не працуе ў міністэрстве.

- Як так?

- 3 сенняшняга дня пайшоў па ўласным жаданні.

Мармулак ад нечаканасці ледзьве не прысеў. Перад вачыма заскакалі сонечныя зайчыкі.

- ...Мой бацька - самы сумленны чалавек на свеце. I пайшоў ён з пасады таму, што быў не згодзен з агульнымі, як ён кажа, метадамі кіравання. Ён спецыяліст, якому няма роўных. Вось, - Вольга паказала на шыльду, што вісела на будынку на супрацьлеглым баку праспекта, - гэтая фірма прагарэла, а тата мой казаў што можа падняць яе і ўжо праз два месяцы мець прыбытак. Яму нават прапаноўвалі ісці туды генеральным дырэктарам і грошы давалі, крэдыт, праўда, пад дзікі працэнт. Ён думае.

Тут Мармулак успомніў адзін залаты выраз, пачуты ад бацькі: "Самы вялікі капітал - мазгі". "Цудоўна! Калі ён мае такую галаву, дык чаго тады сядзець без справы? Няхай працуе".

- Нумар тэлефона, - ускрыкнуў Матыль.

- Чый нумар тэлефона? - збянтэжана запытала дзяўчына.

- Ваш. Хатні.

Вольга з недаверам назвала нумар.

- Як бацьку твайго зваць?

- Я ж табе казала, - у голасе адчуваўся дакор.

- Вольга! Родненькая, даруй! - прасіў літасці Мармулак.

На твары дзяўчыны з’явілася ўсмешка.

- Мікалай Антонавіч, а маці - Вераніка Станіславаўна.

- Хадзем да тэлефона.

Мікалай Антонавіч уважліва выслухаў дачку, а потым - Пятра і без лішніх слоў пагадзіўся быць праз пятнаццаць хвілін ды паабяцаў прывесці з сабою жонку.

Пятро павярнуўся да Вольгі, абняў за плечы і пяшчотна пацалаваў у шыю. Пачуццё віны пасялілася ў душы хлопца.

Роўна праз пятнаццаць хвілін з’явіліся бацькі. Маці, як толькі пабачыла дачку з букетам, адразу ўсё зразумела.

- Выбачайце, - звярнуўся Матыль да Вольгі і Веранікі Станіславаўны. - Я хачу абмеркаваць з Мікалаем Антонавічам адну праблему.

Калі яны адышлі на колькі крокаў убок, Мармулак, намагаючыся ўвесь час глядзець яму ў вочы, запытаўся:

- Мікалай Антонавіч, ці маглі б вы як спецыяліст экстра-класа аднавіць дзейнасць "Комплекс компані"?

Мікалаю Антонавічу вельмі спадабаўся выраз "спецыяліст экстра-класа", і ён з гонарам адказаў:

- Магу, вядома, але для гэтага патрабуецца... - вытрымаў пэўную паўзу і прамовіў: - Капітал. Патрэбен капітал, а папросту - грошы.

- Колькі? - запыт быў маланкава хуткі.

- Прыкладна сто тысяч даляраў, - не задумваючыся, адказаў Мікалай Антонавіч.

- Я магу іх прапанаваць.

- На якіх умовах вы прапануеце?

- Без працэнтаў.

- Я падачак не бяру.

- А калі такое прапануе вам Вольга? Скажам, выступіць вашым спонсарам?

- Вольга - мая дачка, і я, вядома, магу скарыстаць яе грошы. Толькі такіх грошай у яе няма.

- Будуць.

- Якім чынам?

- Вось мы і пераходзім да вырашэння самага галоўнага пытання...

- Ну што? - ледзь не ў адзін голас спыталіся Вольга і Вераніка Станіславаўна, калі мужчыны падышлі да іх.

- Мы з Пятром Іванавічам у прынцыпе дамовіліся. Як я здагадваюся, - звярнуўся Сушчэня да дачкі, - ты таксама дамовілася. Застаецца абгаварыць дэталі. Вы, маладыя, пагуляйце, а заўтра з раніцы пасядзім, пагаворым.