Читать «П.М. Машэраў: "Цяпер я ведаю..."» онлайн - страница 25
Алесь Петрашкевіч
Не стрымлівае і тое, што вызваліўшыся з канцлагера і ўцёкшы да партызанаў, даў падставы немцам расстраляць яго маці.
А чаму было і не даць зразумець «умнику», што ён на кручку, як можа быць на кручку любы звычайны савецкі вінцік. Пачнеш тузацца, і паплавок падкажа, што пара падсекчы.
...Думаецца мне, што адхіленне ад пасады Пётр Міронавіч неяк перажыў бы. А ці перажыў бы ён правакацыйную беспадстаўную дыскрэдытацыю і ўласную дэгераізацыю, сказаць цяжка, бо быў ён не проста героем, а героем нацыянальным. I намёк на каўпак Мюлера не жарт.
Ведаю, i дакладна, што апошні месяц-паўтара перад сваёй гібеллю на рабоце ён неяк яшчэ трымаўся, а «дома быў як ў ваду апушчаны» — гэта значыць самотны, задуменны, негаваркі да замкнёнасці; першым не выходзіў на кантакты з блізкімі, калі не лічыць настойлівых парад жонцы паехаць на адпачынак у Чэхаславакію без яго. 3 цяжкасцю, але яму ўсё ж удалося пераканаць яе.
А перад гэтым Пётр Міронавіч быў на ўрачыстасцях у Алма-Аце. 29 жніўня 1980 года тэлепраграма «Время» крупным планам паказвае Л. I. Брэжнева. Яго ад імя прысутных вітае П.М.Машэраў. I тут адбываецца нешта беспрэцэдэнтнае — генсек-маршал адварочваецца з грымасай непрыкрытай незадаволенасці, раздражнёнасці і гідлівасці...
...У той трагічны дзень 4 кастрычніка 1980 года ён апрануў святочны касцюм, узяў з сабой дыпламат, які некуды знік пасля катастрофы...
«Цяпер я ведаю, як мяне будуць хаваць»,— скажа ён адразу пасля свайго юбілею. Што гэта? У шэсцьдзесят гадоў чалавек прадчувае смерць? Рыхтуецца да яе? Ведае, як яго прыгожа-юбілейна будуць хаваць? Бачыць сябе мёртвым? Папярэджвае старшыню Вярхоўнага Савета I.Я.Палякова, што хутка памрэ?.. I навошта расказвае пра барысаўскі палон, аб чым дагэтуль ніхто не ведаў? I расказвае аднаму з лепшых сваіх сяброў... (А пасля ўжо палякоўскі пераказ слоў Машэрава занатуе Шамякін і ціскане ў часопісе.)
...Хавалі героя прыгожа, але дзіўна. Для сотняў тысяч людзей толькі ў сталіцы гэта была трагедыя, і яны настаялі на тым, каб час доступу да труны нябожчыка быў падоўжаны. Для начальства, ды даруе мне Бог, — гэта было мерапрыемства. Начальства было ў трывозе: хто заменіць Машэрава?..
Дзіўна i тое, што з Палітбюро і наогул з ЦК КПСС у адрас сям’і нябожчыка не паступіла ні аднаго тэлефоннага званка, ні адной спачувальнай тэлеграмы. Чаму там забылі на элементарную прыстойнасць, пра якую ўжо тысячагоддзі ведае звычайны homo sapiens? А можа, не забылі, а кіраваліся нечым іншым, а не прыстойнасцю? Тады чаму і чым кіраваліся? Што хацелі сказаць нялюдскім маўчаннем?
Дзіўна i тое, што кіраўнік рэспублікі, лідэр нацыі гіне раніцай 4 кастрычніка, а народу пра гэта паведамляецца толькі 6 кастрычніка, хоць той жа народ ведае гэта з замежнага радыё менавіта 4 кастрычніка. Два дні рэспубліканскія газеты пішуць пра нарыхтоўку бульбы, асваенне космасу, падрыхтоўку жывёлагадоўчых фермаў да зімы. «Советская Белоруссия» паведамляе пра пасяджэнне Савета Міністраў БССР, на якім было разгледжана пытанне «О мерах дальнейшего укрепления материально-технической базы концертных организаций и творческих союзов». Маўчаць толькі пра смерць П.М.Машэрава. Чаму? Спадзяюцца ажывіць нябожчыка ці схаваць саму яго смерць? Дзіўна! Бязглузда! Загадкава!
