Читать «Апошняе каханне князя Мiндоўга (на белорусском языке)» онлайн - страница 13

Выехаўшы з лесу, Войшалк убачыў за паўвярсты наперадзе ў полi з дзесятка два вершнiкаў пры зброi. Усе былi ўкрытыя накiдкамi i разгледзець што там за людзi Войшалк не мог. На скрыжаваннi дарог конныя спынiлiся i пачакалi яго. Зблiзку Войшалк пазнаў нальшанцаў i сярод iх жонку крэўскага князя Агну. Самога Даўмонта Войшалк сярод вершнiкаў не прыкмецiў. Павiталiся, паехалi разам. Нальшанцы, прамоклыя да нiткi, ахвоты да размовы не выказвалi, а можа стрымлiваў iх ад пытанняў яго манаскi клабук. Не свой - чужой веры. З iхнага цёмнага гледзiшча - здрайца. Маўчала i княгiня, што ехала развiтацца з сястрой. Прыглядаючыся да Агны, перахапiўшы позiрк сiнiх вачэй, Войшалк уразiўся падабенству малодшай сястры да Марты. Хто не бачыў абедзвюх разам, падумаў ён, не паверыць, што такое магчыма. Нiбы блiзнятка. Хутчэй павераць, што Марта ажыла. Такiя ж самыя твар, вочы, позiрк. Прыгожая маладзiца. Пашанцавала Даўмонту. Ён не ўтрымаўся сказаць княгiнi:

- Ты на сястру надта падобная.

- Так, - згодна кiўнула Агна, - толькi я на дзесяць гадоў пазней нарадзiлася. Бацька жартам дакараў мацi, што аднолькавых дзевак нараджае.

Войшалк ведаў, што ейны бацька, яцвяжскi князь, загiнуў у бiтве з мазурамi. I мацi тады ж забiлi пры аблозе iхнага гарадзiшча. Вiдаць, i Агна пра гэта прыгадала, i гутарка абарвалася. Ды i пра што распытваць чалавека, якога заклiкаў у дарогу смутак...

У горадзе Войшалк найперш паехаў да магiлкi мацi каля царквы. Тут ён апусцiўся на каленi i пераказваў свае раскаяныя словы, узгадваючы дзень, калi замест капца, цяпер зарослага травой, тут зеўрала яма i шамацелi аб дамавiну развiтальныя жменькi зямлi. Тады i князь Мiндоўг тут сумаваў. А заўтра будзе стаяць над магiлай другой жонкi. Усё праходзiць, падумаў Войшалк, праўда ў Бiблii напiсана. Адпакутавала сваё мацi. Адпакутавала сваё на гэтым свеце i Марта. Што ў яе на сэрцы рабiлася, калi князь Мiндоўг яе мужа забiваў? Сам удавой зрабiў, сам жонкай назваў. Цяпер сам пахавае. А цi любiла яго Марта? Цi прыцярпелася? Цi першага мужа цярпела? А можа нi першага, нi другога не любiла, а толькi дзетак сваiх, Рэпiка i Руклю. Сыноў яна ў сваiм улоннi вынасiла, у пакутах нарадзiла, а што муж? За першага бацькi аддалi, другi гвалтам узяў. Цяпер ён зноўку ўдавец, толькi ўжо стары...

Шкада стала Войшалку бацьку i двух сваiх малалетнiх братоў, i ён пайшоў у замак сказаць кожнаму словы суцяшэння.

Яму падказалi, што бацька ў каменнай вежы. Па стромкай лесвiцы Войшалк падняўся на другi паверх.

У князевым пакоi панавалi сырасць i змрок. Дзве байнiцы ў таўшчэзнай сцяне былi зачыненыя аканiцамi, праз трэцюю цадзiлася цьмяным промнем святло шэрага дня, а з чацвёртага боку аддзяляла пакой ад сходаў дубовая сцяна з непраломнымi акаванымi дзвярыма. Князь Мiндоўг сядзеў за сталом са сваiм радцам, разанцам Астапам. "Спачуваю табе, бацька, - сказаў Войшалк. - Шкада мне тваю жонку". Князь уздыхнуў i пачаў расказваць, як раптоўна Марта сканала. "Яна i хацела так, - казаў ён, - Заўсёды гаварыла: добра б памерцi ходзячы, а лежачы, у доўгiх пакутах, не хачу". - "Ходзячы лепш, - пагадзiўся Войшалк, ды не час ёй быў памiраць". - "Жыць ды жыць, - кiўнуў Мiндоўг, - але ж вось як у сечы: раз - i няма чалавека. Размаўлялi, валасы расчэсвала, спаць збiралася, i раптам гукнула: "Рэпiк!" - i ўсё, адышла, толькi сэрца адлiчвала апошнiя хвiлiны". - "У смерцi не спытаешся, - задуменна адгукнуўся Астап. - На дварэ бабiна лета прамiнула, а яна сваё бабiна лета не пражыла. У прыгожых нядоўгi век".