Читать «Санэты (на белорусском языке)» онлайн - страница 15

Але з дабра бывае нам i лiха: Ты можаш здрадзiць. Здрада ходзiць цiха.

Я жыў бы так, як ашуканы муж, Якi цябе любiць не перастане. Кахання цень здаваўся бы яму ж, Нiбыта як сапраўднае каханне.

Не бачу змен у позiрку тваiм, У iм няма варожасцi нiякай. Не так, як на аблiччы дзе-якiм Накрэслены усiх злачынстваў знакi.

Ты, з ласкi неба, што ад нас вышэй, На твары маеш пекнаты зiхценне. Што б нi было на сэрцы, а з вачэй Заўжды свiцiцца яснае праменне.

Красой ты яблык Евы нагадала б, Каб цнота выгляду адпавядала.

Хто не пакрыўдзiў слабага нiчым, Не назаляў уладаю нiкому, Ўзрушаў хто iншых, сам жа разам з тым Халодны быў, як камемень нерухомы,

Той ад жыцця найлепшы мае дар, Узбагацiць яго сваёй ашчадай, Той над сабою поўны гаспадар, Для ўсiх другiх - узор ён i парада.

Належыць лету водар летнiх квет, Хоць кветка тая пацвiце i звяне. Калi ж загана ў ёй праложыць след, Нат пустазелле прыямнейшым стане.

Дзядоўнiк сэрцу нашаму мiлей, Чым водар цвiлых i гнiлых лiлей.

Якой красой, прывабнасцю якой Ад воч людскiх грахi твае схаваны! Ды, як на ружы плямачкi пад тлёй, I на табе застаўся след заганы.

Маўчаць не змусiш ты людскi язык, Ён так змяшае праўду i няпраўду, Што, як, здаецца б, грэх нi быў вялiк, Хвалой табе адразу загучаў бы.

Якi даеш палац дзiвосны ты Для той спакуснай i распуснай змусты! Пад засенню цудоўнай пекнаты Становiцца прывабнаю распуста.

Ды не забудзься, што iржа, на жаль, З людской нядбайнасцi, знiшчае сталь.

Адны - вiну кладуць на маладосць. Не хочуць бачыць той вiны другiя. А ўсе твае грахi i прыгажосць Кахаюць маладыя i старыя.

Падобна, як тандэтны самацвет Зiхцiць зырчэй на пальцы у царыцы, За дабрадзейнасць грэх прымае свет, На ўсё благое можа ён забыцца.

Як спрытна статак воўк бы ператрос, Каб мог з'явiцца ў выглядзе ягняцi. Як пакараў бы закаханых лёс, Каб ты надумала зачараваць iх!

Так не рабi! Ты так любiма мной, Што й гонар твой я падзялю з табой.

Якой зiмой здаваўся мне той час, Пакуль цябе не бачыў я, мой дружа: I Дзед Мароз хадзiў навокал нас, I днi i ночы ускрывала сцюжа.

А сапраўды, было каля жнiва, Калi свой плён ледзь восень паднiмае, Нiбыта тая сумная ўдава, Што ад вясны цяжар вялiкi мае.

Ды для мяне патомства ўсё яе Здавалася сям'ёй асiрацелай, Дзе ты - мне там i лета настае, Цябе няма - i птушка б не запела.

Калi ж пачне - то цыркне, то замоўкне, Ад песень тых i лiст на дрэвах жоўкне.

Вясной мы разышлiся, ў той пары, Калi з'явiўся красавiк вясёлы, Калi i ён, i бог Сатурн стары З вясной спявалi i вадзiлi кола.

Нi птушак спеў, нi водар веснавой, Найлепшай самай, зiхатлiвай краскi Не ўзялi ўсё ж ткi ўлады нада мной, Не памаглi ствараць i баяць казкi.

Не захапляў мяне ружовы цвет, Не мiлаваўся я лiлейным цветам, Усё найлепшае, што мае свет, На ўзор цябе i створана сусветам.

Хоць пачуваўся я, нiбы зiмой, Я ў кветках бачыў вобраз ясны твой.

Фiялцы ранняй кiнуў я дакор, Што водар свой яна ў цябе украла, Што сiнь вачэй ўзяла ў цябе на ўзор Для ўсiх валошак i для ўсiх фiялак.

Лiлеi ўзялi белiзну сваю Ад рук тваiх, вынежных, незраўнаных. Я сорам руж нiяк не утаю: Ў цябе ўсе барвы iхнiя забраны.