Читать «Санэты (на белорусском языке)» онлайн - страница 14

Цi самы ён, каго якiсьцi дух Вучыў ствараць пачварныя стварэннi. Цi, аб'яднаныя, яны удвух Мае пазабiвалi летуценнi?

О, не! Нi ён, нi ўсе дарадцы з iм Маёй паэзii забiць не могуць! Ён, са сваiм дарадчыкам начным, Мяне жудой сваёй не перамогуць!

Але, як ты яго ўзнёс да нябёс, Я страцiў тое: што у сэрцы нёс.

Бывай! Цябе нiяк я не стрымаю, Занадта ты, любоў, любiма мной. Цябе з сваёй вязнiцы вызваляю, Сам развiтаўшыся з тваёй турмой.

Як я ўладаў дарункамi тваiмi I дзе заслугi для такiх дароў? Калi любоў назад усё аднiме, Якое б права, каб не даць, знайшоў?

Дарыла ты мне безрахубна скарбы, За што - не ўцямлю да сяе пары. Вялiкi грэх я на душу узяў бы, Каб не вярнуў табе твае дары.

Я над табой нiбыта ў сне ўладарыў. Калi прачнуўся - знiк i след ад мараў.

Калi мяне знялюбiш ты зусiм, На ўсё маё нядобрым вокам глянеш, Я пагаджуся з выракам тваiм, Сам на сябе я выйду на змаганне.

Свае пахiбы ведаючы ўсе, Супроць сябе магу сказаць такое, Што мне бяды багата прынясе, Яшчэ вастрэй тваю наточыць зброю.

I, зрэшты, буду ў выйгранцы i я: Хоць у змаганнi пацярплю я страту, Памогшы перамозе, удвая За ўсе выдаткi атрымаю плату.

Я так люблю цябе, што без дакора Гатоў прыняць якое згодна гора.

Скажы, што ты знайшла ў мяне загану, Прыйсцi з якой i здрадзе балазе, Скажы: кульгавы я. Адразу стану Кульгаць сумысна на адной назе.

Не знойдзеш слоў ты, каб мяне пакрыўдзiць, Такiх, як сам я на сябе знайду. Як ты жадала, перамена прыйдзе Табе на радасць, на маю бяду.

А знаючы, табе што даспадобы, Парэжу дружбы нашай нiцi ўсе. I што калi мiж намi нi было бы, Няхай няпамяць пылам разнясе.

Супроць сябе я на змаганне стану: Мне вораг той, табе хто не жаданы.

Калi знялюбiш - знелюбi хутчэй, Пакуль мне свет рыхтуе ўкрыжаванне. Лiеш мне горыч - налiвай паўней. Страшней за ўсё чаканне пакарання.

Цяжкое гора пасылае лёс, Не трэба i табе з сваiм пазнiцца. Навошта б золак мне iмжу прынёс, Калi ўсю ноч грымела навальнiца?

Пакiнь мяне, ды не ў апошнi час, Калi ушчэнт закатуюць нягоды. Раптоўна кiнь, каб праглынуў я ўраз Свой горкi жаль ад найвялiкшай шкоды.

I што нягоды дробныя тады, Калi цябе губляю наўсягды?

Той ганарыцца талентам, багаццем, Паходжаннем, той знатным сваяком, Той модна скроеным, дзiвосным плаццем, Той сокалам, стаеннiкам цi псом.

I кожны так: шукаючы, знаходзiць Усё, што радасць для яго нясе. Маё ўсё шчасце ў гэткай асалодзе, Ў якой сабраны iншыя усе.

Твая любоў мне даражэй багацця I гонару вяльможнага мiлей. З ёй не зраўняцца самай пышнай шаце, Яна за слодыч нават прыямней.

Ты, адабраўшы гэты скарб знянацку, Мяне заручыш з доляю жабрацкай.

Нiяк не здзейсняцца твае жаданнi: Маёй ты будзеш да апошнiх дзён. Жыццё маё залежыць ад кахання: Канец кахання дасць мне вечны сон.

Чаго баяцца горшае напасцi, Калi найменшая прыводзiць смерць? Маё няшчасце - можа, ў iм i шчасце Твайго гумору змены ўсе цярпець.

Калi жыццё залежнае такое, Чаго ж мне добрага чакаць ад здрад? З каханнем я i з вечным супакоем Цяпер аднолькава спаткацца рад.