Читать «Мая мілая ведзьма» онлайн - страница 4

— Кірыльчык, вы, калі ласка, не кідайце Уладзечку, сябруйце з ім. Ён нейкі такі... няздатны да гэтага жыцця, жыве бы ў мроях. Я за яго так баюся, усё кніжкі і камп'ютар.

Мне ажно няёмка зрабілася, быццам мяне абвінавацілі ў здрадзе.

— Ды чаго мы будзем кідаць яго, цёць Жэнь? Мы ж ад садка разам, нармальны хлопец ваш сын. Вырасце!

Уладзя цяпер маўчыць на маё пытанне пра сон, моршчыць лоб, раздумвае: казаць ці не, бо мы з Юрасём часта кпім з яго жадання на кожную драбязу знайсці нармальны такі адказ, і пытаемся пра ўсялякія глупствы, кшталту: навошта павуку столькі вачэй і чаму ў некаторых іх восем штук, а ў іншых — шэсць (гэта таксама ад Уладзі ведаем), чаму мух аднолькава вабіць пах мёду і дзярма, а пасля гыгычам з Уладзевай патугі ў пошуках адказу. Але цяпер на маім твары ні ўсмешкі, а ў вачах — ні іскрынкі хітрасці. Цікава: што выдасць Уладзя?

— Ну, калі меркаваць з тэорыі Фрэйда.

— Карацей, не будзь занудай.

— Хутчэй, гэта нейкая нявырашаная праблема.

— Ты даў! Мне сон сніцца з маленства, разумееш? І якую там праблему я вырашаю?

— Неабходна разабрацца. Вось Фрэйд казаў, усе праблемы чалавека звязаныя з яго сексуальнасцю.

— Уладзя, ты дурань? — я ажно прыпыніўся. — Я пра секс успомніў, як ты сказаў.

— А гэта наша падсвядомасць працуе, — заўпарціўся Уладзя. — У ёй усё схаванае.

— Ага, цяпер скажы, як пытацца ў падсвядомасці? Эсэсмэску адправіць, а ўначы сон дзівіцца?

— Ну, і так можна, — сур'ёзна адказаў Уладзя.

— Псіх ты закаханы, — я цыркнуў на зямлю слінай. — Табе Віялета голая сніцца?

— Не твая справа! — агрызнуўся нязлосна Уладзя. — Усё, я на трэніроўку! — крутнуўся і пайшоў.

Уладзя — у камандзе раёна «Што? Дзе? Калі?».

— Як яна аголеная яму прысніцца ці ў рэале яе так пабачыць, каханне скончыцца, — хмыкнуў Юрась.

— Ты чаму так думаеш? — здзівіўся я.

— Таму... Фігурка ў Віялеты далёкая ад ідэалу, бачыў некалі яе ў басейне: ногі хударлявыя, азадак пляскаты... Прапорцыі нявытрыманыя. Не мадэлька, хоць твар прыгожанькі.

— Усё табе прапорцыі...

— Не мне, а прыродзе, чукча, — паблажліва патлумачыў Юрась. — Прапорцыя — аснова прыгажосці і трываласці. У крылцах матылька — залатое сячэнне, адна з фундаментальных прапорцый, таму ён для нас і такі прыгожы!

— А бывае матылёк з рознымі крылцамі? Ну, левая пара — вострыя, правая — круглыя?

— Не бывае! Прырода ідэальна сіметрычная...

— Гэта ў цябе вушы сіметрычныя...

Бо я ведаю — бывае! Той матылёк меў менавіта рознавострыя крылы.

...Гэта здарылася 9 верасня.

Як заўсёды, я выйшаў раней за іх, чакаў, пакуль Юрась сваімі хадулямі адмерае ад свайго дома 97 крокаў (ён даўно іх палічыў!), потым мы разам чакалі ля пад'езда Уладзю (ці ён чакаў нас). Нам да школы — 17 хвілін. Пра колькасць крокаў казаць не буду — у Юрася спытайце, вядома, ён іх палічыў не адзін раз: