Читать «Ксю» онлайн - страница 15
Андрэй Федарэнка
— Роўна пятнаццаць гадоў.
— І ты так лёгка, адразу пазнаў мяне?
— Ты не змянілася, ніколькі.
— Ага, не змянілася!.. Трыццаць два гады, двое дзяцей. Вось калі мне стукнула трыццаць — гэта быў шок! А потым перастала глядзецца ў люстэрка, мінімум касметыкі… І памагло! Калі не камплексуеш, арганізм сам сябе пачынае рэгуляваць.
Яе вочы вішнёвага колеру вільготна блішчэлі. Дарафей бачыў, што яна непрыхавана, шчыра рада, і гэта пакрысе пачало перадавацца яму.
— Тое, што я цябе пазнаў, нічога дзіўнага — ты зусім не змянілася. А вось як ты мяне?
— Я б цябе пазнала нават з барадой да пояса. Нават калі б мы сустрэліся ў іншым жыцці і ты быў бы ў іншым абліччы. Ты мне так часта сніўся! — і ў сне, з гадамі, сталеў разам са мною. Акурат такім ты мне і бачыўся ў апошніх снах.
— А ты мне снілася заўсёды аднаго ўзросту, шаснаццаць з хвосцікам.
— Калі мне было шаснаццаць, а табе дваццаць, вось дзе была касмічная розніца! А цяпер, калі мне 32, а табе 35 — гэта нішто. Аднагодкі.
Яна азірнулася.
— Давай куды-небудзь зойдзем? Хочаш у «Бярозку»? Кавы пап’ем…
У «Бярозцы» ў фае яны адбіліся ў вялікім люстры, і Дарафею нечакана спадабаўся яго двайнік: у чорных джынсах, белай майцы, загарэлы, дужы, наліты мужчынскімі здаровымі вясковымі сокамі, выглядаў ён малайцавата. Побач Ксю моцна трымала яго за руку, нібы баючыся, што ён уцячэ.
— Я так і ведала, што мы калі-небудзь сустрэнемся. Гэтага не магло не адбыцца, бо мне вельмі хацелася, а калі моцна хочаш — абавязкова спраўдзіцца.
Столік, попелка, пах кавы — і недарэчная музыка, веснавой сонечнай раніцай, калі побач — парк, рака, птушкі… Ксю закурыла.
— Ну, расказвай. Хто ты, дзе ты, кім ты?
— Усё там жа, — неахвотна адказаў ён. — У вёсцы жыву, на станцыі працую.
— Не можа быць! Праўда?!
Ён пасміхнуўся.
— Няма нічога больш пастаяннага за часовае.
Ён пачаў расказваць, што працуе брыгадзірам, прывязаны да хворай маці.
— Дык ты… у вёсцы, — не слухала яна. — У той самай — нашай, далёкай… Як мне сніцца ўсё гэта, як не хапае!..
— Нічога ўжо не засталося ад нашай вёскі, — сказаў ён. — Зарасло, і бэз ніхто не ломіць — акурат як у вас у Мінску.
— Усё роўна хочацца туды, да бяспамяцтва.
— Дык прыедзь. Гэта ж не цяжка. Ці занятая вельмі? Спраў многа?
— Ды не сказаць… Усё ў мяне о’кей. Муж, дзеткі… Большай дзесяць, меншай пяць. Працую псіхолагам. І выкладаю псіхалогію.
— «Лексус», — не без з’едлівасці заўважыў ён.
— І «Лексус».
— Муж таксама псіхолаг?
— Амаль што, — усміхнулася яна. — А колькі тваім дзецям?
— Я не жанаты… У сэнсе, халасты… Адзін… кажу ж.
На яе твары адначасова з’явіліся недавер, здзіўленне і радасць.
— Ты жартуеш? Ніколі не паверу! Такі мужчына…
Яна задумалася, потым, апусціўшы вочы, ціха спытала:
— Гэта… з-за мяне?
— Ну што ты! Так склалася, так стала пытанне: жонка ці маці. Ды нідзе і не бываю, дзе мог бы пазнаёміцца з жанчынаю, а калі б і бываў, і пазнаёміўся — хто цяпер захоча жыць у глухой вёсцы, з хворым чалавекам?
— А чаму ты мне не пісаў, не адказваў на лісты, не шукаў мяне? — паўшчувала яна мяккім, як колер вачэй, голасам.