Читать «Хата з ясенем пад вокнамі» онлайн - страница 8

Яны зайшлі ў хату. Цётка замітусілася, накрыла доўгі і шырокі стол белым кужэльным абрусам, паклала непачаты круглы бохан хлеба. Хлеб быў свежы і патыхаў густым хмельна-саладжавым духам.

Цярэнцій Цярэнцевіч сеў каля расчыненага акна, пазіраў цераз вуліцу. У млосную цішыню надвячорка з чыгункі ўварваўся грукат цяжкагрузнага саставу. Колы вагонаў імпэтна праляскаталі па рэйках, і праз мінуту-дзве поезда як i не было. «Тады я прыязджаў, каб пакланіцца дарагім магілам, цяпер таксама, — неспадзявана падумалася Цярэнцію Цярэнцевічу.— Што яшчэ ў мяне тут засталося?..»

Цётка Вольга, ставячы на стол талеркі і міскі са стравамі, гаварыла:

— А хата ваша яшчэ крэпкая, бярвенні стрыжнёвыя. Калгас сёлета падрубу новую даў, вунь бялеюць два вянцы. Пастаіць яшчэ ваша хата.

Ён слухаў цётку і ўсё пазіраў, пазіраў на пяцісценку з вялізным ясенем пад вокнамі.