Читать «Беларускiя народныя казкi» онлайн - страница 2

Дылi, дылi, скрыпачка, Залатыя струначкi! А ў норцы лiсачка, А ў лiскi новы двор, Тры дачкi на выбор.

Лiска перапынiла работу на кухнi. Пасылае старэйшую дачку Чучалку:

— Паглядзi, Чучалка, што там за панiч пад варотамi пяе?

Выйшла Чучалка, а коцiк яе — хапець за карак, — ды ў торбу. А сам яшчэ гучней грае ды сьпявае:

Дылi, дылi, скрыпачка, Залатыя струначкi! А ў норцы лiсачка, А ў лiскi новы двор, Тры дачкi на выбор.

Пасылае лiска сярэднюю дачку Пачучалку.

— Схадзi, паглядзi, Пачучалка, чаму гэта Чучалка так забавiлася, мабыць, дужа важныя панiчы прыехалi?

Выбегла Пачучалка, падскокваючы, за вароты. А коцiк яе — хапець за карак, — ды ў торбу. А сам яшчэ гучней грае ды сьпявае:

Дылi, дылi, скрыпачка, Залатыя струначкi! А ў норцы лiсачка, А ў лiскi новы двор, Тры дачкi на выбор. Адна тая Чучалка харошая, Другая Пачучалка прыгожая А трэйцяя меншая, Мабыць прыгажэйшая.

Лiска аж аблiзнулася, так спадабалася ёй каткова песьня.

— Iдзi й ты, — кажа да меншай дачкi. — Пэўна там знатныя панiчы прыехалi.

Выбегла й трэйцяя дачка. А коцiк — хапець — за яе ды ў торбу.

Тады ў хату лiсчыну ўбег ды закрычэў:

— Гэй, ты, старая лiсiца! Дзе пеўнiка падзела?

— А мой-жа ты, сакалочак! А мой-жа ты каласочак! А я й повiдам ня бачыла, а я й почутам ня чула!

Але коцiк яшчэ мацней крыкнуў:

— Аддай пеўнiка, бо як бач сваiх дачок аглядаць ня будзеш! — I замахнуўся шабляю.

Спалохалася лiсiца. Пеўнiка аддала, а сабе дачок забрала.

З тэй пары разумнейшы стаў пеўнiк. I сталi яны з коцiкам дружна жыць.

А лiска й дагэтуль сватоў чакае. Нiхто яе дачок замуж не бярэ, бо дужа-ж яны хiтрыя.

БАРАН БОК АБАДРАН

Быў раз дзед, а ў таго дзеда баран. I захацеў той дзед зарэзаць свайго барана. Толькi пачаў рэзаць, трошкi бок абадраў, а баран усхапiўся ды ўцёк i схаваўся ў лiсiную норку.

Прыйшла лiса ў норку, ажно там нехта сядзiць. Спужалася лiсiца i пытаецца:

— Хто там?

А баран ёй адказвае:

— Я баран, бок абадран, чатыры нагi, два рагi, — як дам рагамi, дык ты паляцiш уверх нагамi!

Лiсiца спужалася i пабегла ваўка прасiць.

— А воўчанька ты мой, а кумочак мой, — хадзi, памажы маёй бядзе, паглядзi, хто гэта ў мяне ў норцы сядзiць.

Паслухаў воўк лiсу, пайшоў зь ёю ў нару выганяць барана. Прыйшоў, ды сап, сап — носам нюхае.

— Хто там?

— Я баран, бок абадран, чатыры нагi, два рагi, — як дам рагамi, дык ты паляцiш уверх нагамi!

Воўк спужаўся ды ўцёк. Пайшлi яны зь лiсiцай ды к медзьвядзю, пачалi медзьвядзя прасiць:

— Мядзьведзiнка, бацiнка, — хадзi, памажы нашай бядзе, паглядзi, хто гэта ў лiсiнай норцы сядзiць.

Паслухаў мядзьведзь, пайшоў зь iмi да норкi, прыйшоў, ды пытаецца:

— А хто там? А баран яму:

— Я баран, бок абадран, чатыры нагi, два рагi, — як дам рагамi, дык ты паляцiш уверх нагамi!

Мядзьведзь спужаўся, ды ўцёк.

Iдуць яны, iдуць каля саду, ды бачаць — ляцiць пчолка. Давай яны гэтую пчолку прасiць.

— Пчолка, душачка, — хадзi, паглядзi, хто гэта ў лiсiнай норцы сядзiць.