Читать «Пахвалі пражыты дзень» онлайн - страница 30

Тут яшчэ і такая думка. Вуліца Савецкая — цэнтральная ў горадзе, самая прыгожая і доўгая. I вось усе гэтыя гады яе «ўпрыгожваў» наш будаўнічы аб'ект. Восем гадоў па вуліцы ездзілі адказныя таварышы, але ніхто з іх не пацікавіўся, чаму ніяк не знікне з вачэй даўгабуд? Цікава? I мне.

Пра нас, будаўнікоў, анекдоты ходзяць. Я і сам магу іх з дзесятак расказаць, калі не больш. I пасмяюся. 3 самога сябе, атрымліваецца так. Крыўдна. Але што паробіш— праўда ёсць праўда: будуем мы яшчэ не заўсёды хутка і не заўсёды якасна. У нас, на жаль, так: спярша спячка, потым раскачка, а ўжо потым — гарачка. Прыціснуць зверху — знаходзяцца і матэрыялы, і механізмы. Вось гэтае ўжо «зверху»! I чаму не можам жыць, каб не прыціскаць? Чаму? Ат не ж! Абавязкова ў нашым механізме нешта парвецца. Усюды ж людзі заняты, усе вакансіі запоўнены, кожны і стараецца быццам, а нешта парвецца... I калі чэпэ, збіраецца на будоўлю амаль усё аб'яднанне, плюс субпадрадчыкі, а сам начальнік аб'яднання становіцца «генеральным брыгадзірам». 3-за ітээраўцаў не прайсці. Разбіраюцца, шукаюць вінаватых. I — верыш? — крайнімі застаёмся мы, рабочыя. Старшыня прафсаюзнага камітэта Бойка неяк прама заявіў, быццам па нашай віне ўжо тры гады будуецца дом па вуліцы Юбілейнай. Ад здзіўлення заставалася толькі плячыма паціс- нуць. Ну, і як тут, скажы, было не абурыцца? Я сам добра помню: пачалі мы весці кладку першага вугла дома 6 лістапада 1984 года, а ўжо ў верасні наступнага было зроблена паддашкавае перакрыццё. Заставалася правесці 200 метраў цеплатрасы. Яе правялі толькі ў лютым 1987 года. За гэты час у будынку была раскрадзена сантэхніка, кудысьці зніклі ацяпляльныя батарэі. I зноў трэба было рабіць тое ж самае... Вядома ж, не бясплатна. Ды і колькі часу кату пад пяту! Іншы раз ад такой вось безгаспадарчасці ажно млосна робіцца, чэснае слова.