Читать «Партрэт шкла» онлайн - страница 86

Говорили: «Ха, Мужику не верь! — После дождика Он придет в четверг...» А она: «Придет! — Только снег пройдет».

Па-другое, заўважаецца ў паэта нейкая незапраграмаваная жорсткасць, паспешлівая прысуднасць, напрыклад, у такіх вершах, як «Четыре секунды», «Холодно. Нет мыла. Дует в щели...», «Курит женщина в коридоре». Жорсткасць, якой зусім не хацеў аўтар, якая ўзнікае сама па сабе з-за недастатковай увагі да ўсіх без выключэння слоў верша (яны неяк падзелены на асноўныя i другарадныя, для запаўнення»), з-за імкнення хутчэй завяршыць твор, не ўлічваючы складанасць, крохкасць тэмы.

Па-трэцяе, ад гэтага ж імкнення менш думаць, хутчэй скончыць, на адным пачатковым вобразе «вывезці» ўвесь верш ідзе i ўяўная філасафічнасць, на якую прэтэндуюць многія вершы паэта («Моторная лодка», «Рамка», «Старый календарь», «Сентябрит» i інш.). Такая прыземленая i банальная філасофія не прынесла паэту нічога карыснага, у вершы ж «Alter ego» ўяўнасць думкі без усведамлення важкасці кожнага канкрэтнага слова дасягнула свайго лагічнага апагею. Другое «я» ў аўтарскім разуменні выконвае функцыю сумлення, адчування ўласнай чалавечай годнасці, яно надае чалавеку мужнасці i цвёрдасці:

Под пулей грубый горячий наст Грудь мою ушибет с разбега. Струшу... Руки поднять не даст Alter ego.

Але вось нягоды i беды адышлі на задні план, засталіся недзе далёка i атрымліваецца, што больш гэтыя якасці чалавеку ўжо непатрэбныя:

Когда ж меня вознесет в полет Шальное счастье шального века, Неслышно в сторону отойдет Alter ego.

Такое вырашэнне пытання, такая логіка развіцця думкі характэрныя i для некаторых іншых вершаў паэта, узнікае нейкая раздвоенасць, быццам аднаго лірычнага героя стваралі два паэты, i той, хто пачынаў, рабіў гэта значна лепш. Паэта відавочна не хапае на ўвесь верш, на ўвесь зборнік.

Вось i атрымалася кніга слабая, вось i падарожнічае чытач у пустым вагоне, абыякавы i да «второго взгляда» i да «поля зрения», таму што няма, няма еднасці душ паэта i чытача, еднасці паэзіі i жыцця, i толькі калі-нікалі, крадком, быццам баючыся свайго гаспадара, яго прынцыпаў i правіл, з'яўляецца да нас сярод падарожнага тлуму таямнічае i трывожнае ў сваім разуменні сусвету alter ego паэта. Яно не маўчыць, яно крычыць, яно плача. I тады толькі ўзнікае верш:

А вдруг мы тоже не поэты? — Мы лишь печатаем стихи, Совсем немножечко задеты Не самой легкой из стихий. При ней мы вместо мелких служек. Статьи о нас — для простаков. А где-то шлепает по лужам Поэт, не пишущий стихов. И, может, кулаком ударив Доску с невинным чертежом, Он думае: — Как я бездарен! — Как я нелеп! — Как я смешон.