* * *Шкадую жанчын,Што пасля пацалунка мужчыныНе зведалі асалоду пацалунка дзіця,Што навек ад сваіх грудзей адлучыліНенасытную, бессмяротную завязь жыцця.Шкадую жанчын,Што пасля мужчынскіх абдымкаўНе зведалі пяшчоты абдымкаў дзіця,Калі каля вуха даверліва дыхаеБезабаронны працяг твайго зямнога быцця.Шкадую жанчын,Што пасля ночы бяссоннайНа плячы сваім чулі холад няголеных шчокI не песцілі цёплы і круглы, як сонца,Плод кахання —Няўцямны жывы камячок...Аблысеюць паклоннікі.Перамруць палюбоўнікі.Супакоіцца ўрэшце шалу майскага каламуць.I ці будзе каму ўспаміныАднолькавыя, як апалонікі,Чыстай плоткаю ўскалыхнуць?..* * *Я збіраўся на чоўнеПа Дунаі ўначыАд вачэй тваіх чорныхНа край свету ўцячы.Я хаваўся ў сябрынуАд цыганскіх павек.Думаў —Кіну ўсё,РынуI забуду навек.Ды праз пушчы і гала,Праз Карпаты і КрымТы мяне даганялаЦіхім шэптам сваім.Маю роспач і горычЗапаўняла сабой —I смяялася поруч,I блукала са мной...Таямніца такаяД'ябла з тропу саб'е:Чым далей уцякаю,Тым бліжэй да цябе...* * *Кагосьці безнадзейна кліча каня.Зязюля шчодра дзеліцца гадамі...А можа быць,Яны маё каханнеСваёй душой птушынай разгадалі?Не заціхае салаве й да рання.Жаўрук неўтаймавана будзіць даліА можа быць,Яны маё каханнеНа свой птушыны лад пераказалі?Ці не таму мне спеў іх зразумелы,Такі трывожныI такі прыгожы?..А я перад таб й стаю ,Нясмелы,Душа пяе,А слоў знайсці не можа...* * *Расстайныя дарогі.Дзявочая туга.I месячык двухрогі.I зорак мітульга.I прывідныя цені.I крылаў мяккі ўзмах.I рук перапляценне.I горыч на губах.Разгойданае вецце.Цяжкі, самотны ўздых.I вечнасць.I бяссмерце...Жыцця кароткі міг.* * *Як на сэрца ляжа горыч,Пацямнеюць дні мае.Дык цябе са мною поручМне так часта не стае.Я зусім не папракаю.Проста я цябе прашу:Клапатлівымі рукаміПрытулі маю душу.Паміж здрайцаў і прублудаўЗахіні мяне ямчэйАд бязлітасных прысудаў,Ад зайздрослівых вачэй.I не дай з душы ўспамінуАдляцець у сіняву.I тады я не загіну.I тады я аджыву.* * *...У прыцемку халодным прыскам тлеючы,Твая сукенка ўпала каля ног —І ты рукамі засланіла плечы,Бо я ад іх святла аслепнуць мог.Ты смеласці сваёй сама здзівілася.А у мяне ў збянтэжаных вачахНібыта поўня белая дваілася.I сэрца ашаломленае білася,Як выпушчаны з цеснай клеткі птах.Ты не ішла —Асыпаная зорамі,Хмурынкай лёгкай да мяне плыло,Уся з адчаю,ЧысцініI сораму,3 даверлівасці,СтрахуI святла.Цьмянелі,АддалялісяI чэзнуліЗямныя і нябесныя агні.I я ступіў насустрач цёплай безданіЗдзіўлення,Шчасця,Тайны,Цішыні.* * *Мне з табой бы лепей размінуцца,Міма праляцець на паўкрыла...Дык чаму ж малюся той мінуце,Што з табой няпрошана звяла?Не было нічога,Што б на свецеДа цябе не падарыў мне лёс...Дык чаму ж мне так таемна свецяцьВочы твае,Цёмныя ад слёз?Мне з табой бы лепей развітаццаКожная сустрэча —Як турма...Дык чаму ж твае слабыя пальцыЯ ў сваёй далоні затрымаў?Размінуцца б лепей,Размінуцца,Каб душа спакойнаю была!..А я ўсё малюся той мінуце,Што з табой няпрошана звяла...* * *Больш табе я не пазваню,Не ўстрывожу самотную ростань.Сам сабе канчаткова зманю,Што зобыў цябе вельмі проста.Ні вачэй тваіх,Ні плячэйЗлым папрокам я не абражу.Без цябеБудзе несці лягчэйЛетуценняў наіўных паклажу.Што паробіш,Колі пагасПад дыханнем тваім халоднымТой агеньчык,Што неколі насНечакана апёк мімаходам.Адбалела.Прайшло.Адплыло.Не пакінула нават суму...А быць можа,I не было?А быць можа,Я ўсё прыдумаў?..* * *Атруці мянеВясновым хмелем,Апляці мянеРукамі цёплымі.На дваіх з табою мы падзелімНоч,Што льецца залатымі кроплямі.Ап'яні мянеДыхоннем чыстым,Ахіні мянеПрызноннем ціхім.Мы ў далоні3 небаЗор маністыСсыплем рук суладным ускалыхам.Прытулі мацней,Мая абранніца.НаталіМае сухія вусны...О, як хутка прыплывае раніца —Сну і явы сонечнае вусце!..* * *Мы з табой сустрэліся аднойчыНа перанаселенай зямлі.Да пляча плячо,I вочы ў вочы,У руцэ — рукаЎ жыццё пайшлі.Шчасце,ТаямніцыI руціна.Грэшныя,Няўцешныя гады...Нас жыццё каціла і круціла,Біла і па карку, і пад дых.Не мінаўНі журавель,Ні бусел.Абсыпала попелам бяда...На былое як ні азірнуся —Мне зусім нічога не шкада.З берага другогаСвечкі свецяць,Хоць, здаецца, спалены масты...Як тады,На цэлым белым свеце —Двое:Ты і я.I я, і ты...* * *Не глядзі мне ўслед,Нібы старому.На расстанне не махай рукойЯшчэ доўга нашаму паромуПлысці віратліваю ракой.Ты яшчэ не разЗязюляй шэрайБудзеш перагуквацца са мной.Будзе ціха набліжацца бераг3 адзінокай гонкаю сасной.Будуць над высокімі слупаміПралятаць вясновыя шпакі.Будзе нестарэючая памяцьУзірацца ў заўтра з-пад рукі...Помню я завеі і дажджы ўсеI цябе з рамонкавым вянком.Хоць і да сівых валос дажыўся,Я ў душы застаўся юнаком.