ЭЦЮД РЭЎНАСЦІНядаўна быў я чысты,Як дзіця,Не кранутае цвіллю недаверу,I чалавеку верыў больш, чым зверу,I кожны дзень чакаў я адкрыцця.О Божа мой,Як ты змяніла ўсё,Як зруйнавала свет сваёю здрадай!Цяпер я менш тваёй усмешцы рады,Чым позірку прыручаных ласёў.Цяпер я лепей птушкам занясуМаю,Табой адпітую,Пяшчоту.Хай п'юць з маёй далоні,Як расу,Ні кроплі не пакінуўшы на потым.Нічога не чакаю я,Ані.Хай зерне шчасця склёўвае сініца...Чаму дала ты права мне ўсумніццаУ вернасці людской і дабрыні?..* * *Сябе да адзіноты прывучаю,А шэпт твой горкі ўсё па сэрцы б'е,Як жураўліны кліч,Як крык адчаю:"Я так засумавала без цябе!"Навошта зноў?Усё даўно забыта,Закрэслена маршчынкай на ілбе,Я нашых сцежак болей не разблытваў —РассекI за сябе,I за цябе.Ды толькі над разлівам іван-чаю,Над палыном ссівелымУ журбе,Як жураўліны кліч,Як крык адчаю,Плыве:"Я так сумую без цябе!"* * *Я ніколі наш сад не забуду,Дзе сінічкі ўзляталі гурбой,Дзе, як вечнаму весняму цуду,Мы дзівіліся бэзу з табой,Дзе аддаў табе ў рукі пастронкіАд свайго залатога ярма,Дзе свае запаветныя гронкіРаніцой для цябе адламаў...Тое ўсё —Як за дальняй гарою.Ды, знябыўшы і сум, і бяду,Я аднойчыАсенняй пароюДа забытага бэзу прыйду.Будзе мокры лісток целяпацца.Будзе стынуць пад ветрам шчакаБудуць доўгаАзяблыя пальцыМаладую галінку шукаць...РАЗВІТАННЕ 3 ВЕРАНІКАЙ
Максіму Багдановічу
Ён нахіліўся над сталомПралескай позняю паніклай.Самота стыне над чалом.А вусны трызняць Веронікай.Яна,Як месяца святло,Яму ўжо не сагрэе грудзі.Такой,Як сніў ён,Не было.Такой ніколі ўжо не будзе.Пагасне месяц у акне,А зоркі скоцяцца слязамі.I смерць бязлітасна ўзмахнеСваімі чорнымі крыламі.Навек зламаецца вяслоНа пеннай хвалі ў сіняй бухце.Вачэй Максімавых святлоТрывожыць больш яе не будзе.Што ж,Паўглядаліся здалёкI моўчкі разышліся жыцці...А ўсё сінее васілёкУ спелым беларускім жыце..
