РоднаеВясновы першы громСкаціўся, як з гары,I рэха ля крыніц дубы хістае.Бусліная зямля. Азёры ды бары.Акопы ды палын. Зямля святая.Тут не забыты плач.I не забіты смех.Не аціхае спеў чарод птушыных.Тут дождж не проста дождж.I снег не проста снег.Бо гэта дождж і снегнад берагамАйчыны.ЖаўнаНават рэха няма ў гэтым лесе,Няма нават рэха.А бывала чутно,Як вавёрка гуляла арэхам,Перакідвала з зуба на зуб...Векам,дупламі сточаны дубБольш не просіць,Каб дзяцел прачысціў старэчае вухаНяма чаго слухаць.ГлухаАд відна да цямна,Быццам лес гэты выкляты лёсам...I заплакала раптам жаўна,Не — запела адчайна жаўна,Што спрадвеку была безгалосай!Як звінела яна!Скуль яна?.. і якая яна?..—Не відно!.. Толькі голас пярэсты!Толькі ў медным аркестрыЗалатая струна!I ледзь-ледзь ажыла,ЗагулаМедзь, якая была анямела.Палавіна аркестра гула: як змагла?Палавіна гула: як пасмела!Сыч схаваўся ў дупло.Закрычала сава звар'яцела:"Тут такой не было!.,"Мала што не было!Не было — прыляцела.Над будзённаю скрухаюСвяткаваўзалаты яе голас...Песні трэба, каб слухалі.Каб на песню быў голад.Толькі лес — як сцяна.Зрэдку вецер у вецці шугае,Паляцела жаўна,Дзе яна свайго лесу шукае?
