Читать «Пяты этап» онлайн - страница 80
Сяргей Пясецкі
Перад вачыма Забавы яркімі плямамі віравалі жаночыя сукенкі, праплывалі вясёлыя твары, узбуджаныя воклічамі, спевамі, музыкай і алкаголем. Было яму весела і вельмі горача; жадалася смяяцца, спяваць, размаўляць, але ён не мог затрымаць у галаве думак, якія хутка, быццам кажаны, мітусіліся ў полі ягонай свядомасці. Стукаў нагамі аб падлогу ў такт песенькі і ківаўся ўправа-ўлева.
Гукі гусцелі. Усё шпарчэй віравалі ў паветры. Штораз аддаляліся. Постаці людзей у пакоі ўсё больш расставалі ў паветры. Гублялі абрысы.
Хтосьці даў яму ў рукі гітару. Дзейнічаў аўтаматычна — хацеў яе настроіць. Круціў пальцамі калкі грыфа, удараючы адначасова па струнах, але гукі інструмента не даляталі да вушэй, толькі драпалі твар і казыталі ў носе. Здзівіла яго гэта. Засмяяўся і выпусціў з рук гітару, якая з енкам пакацілася па падлозе.
У куце рваў паветра гармонік і даляталі ўрыўкі песні:
Усё патанула ў хаосе гукаў, у віры слоў і крыкаў, заліве смеху. У паветры, як камбалы ў вадзе, плавалі чорна-белыя чалавечыя галовы, дрыжэлі бясформенныя постаці прысутных. Востры водар поту казытаў ноздры. Пакой хадзіў ходырам, падлога трэслася пад нагамі.
Забава ішоў праз пакой, які здаваўся яму бясконцым. Старанна абмінаў перашкоды, якіх ў рэчаіснасці не існавала.
Быў непрытомны. Наблізіўся да дзвярэй. Ззаду жудасна роў п’яны голас:
Гукі чапляліся за вопратку, ападалі на душу, лізалі твар, казыталі шыю, тузалі за валасы, зазіралі ў вочы.
Забава шырокім рухам, рыўком адчыніў дзверы. Стаў твар у твар з ноччу. насустрач цёмнай адхлані. Стаяў. Ківаўся.
Ступіў крок за парог. за парог хаты і... страціў прытомнасць.
* * *
«Мне трэба. Я павінен ратавацца, вакол яны, чырвоныя, гоняцца. ідуць па следзе. о! о!.. ужо блізка!..»
Дзверы рэстарана
— Рукі ўгору! — загучалі па-расейску прамоўленыя словы.
Халодныя, шэрыя вочы ўчэпістым позікам трымалі залу. Голас прагучаў рэзка. Свіснуў у паветры, як шпіцрутэн. Вусны сцяліся ў цвёрдую тонкую лінію. Твар быў быццам вычасаны з каменя.
У зале ўсё замёрла. Камічна выглядалі людзі, седзячы пры століках з паднятымі ўгору рукамі (некаторыя трымалі ў далонях відэльцы і нажы), смешныя тым, бо нідзе мы не бачылі іх у такіх бессэнсоўных позах. Выглядалі так, быццам умольвалі кагосьці ўверсе пра літасць, або жадалі схапіць нешта нябачнае, што вісела ў паветры пад столлю.