Читать «Права на ўсмешку» онлайн - страница 41

— А ты? Ты прымаеш такія запісы?

— Як бачыш. Сшытак, мусіць, аказаўся толькі часткаю мяне.

— Што ж было далей?

— Далей мой сшытак перастаў прымаць што б там ні было. І перамогі...

— А яны былі?

— Я раскажу табе, што было далей. Мы елі ў рэстаране дзічыну і пілі «Рускую», бо яе вельмі ўпадабалі немцы. Я выконвала ролю перакладчыцы, але не вельмі ўдала, бо шмат чаго забылася. У іх нешта не клеілася, і мой сябар папрасіў у мяне дапамогі. Я быццам бы незнарок правяла пальцамі па валасатай руцэ старога немца. Пасля, ужо знарок, песціла яго ў сваёй пасцелі. Былі крыкі радасці і згамтаная прасціна, была знямога, было храбусценне навюткіх нямецкіх марак і цяжар пакладзеных у далонь пачкаў, аперазаных светла-карычневымі папяровымі стужкамі з чырвонымі палоскамі, было безліч такіх сустрэч і роспач майго сябра, якому я перадумала дапамагчы, бо ўсё яшчэ помніла ягоную абразу з упамінаннем слова «прастытутка»... А вы, журналісты, у гэты час страчылі свае бязглуздыя і нікому не патрэбныя артыкулы пра барацьбу ідэалогій, спрачаліся, хто быў разумнейшы, Пляханаў ці Ленін, Брэжнеў ці Гарбачоў, вучылі людзей, як адрозніваць сапраўднага перабудоўшчыка ад прыстасаванца...

— Чаму ты з'ехала адтуль сюды, на Радзіму? — Я перавёў гутарку на другое.

— А куды яшчэ ехаць? Там жа я не магла займацца сваім рамяством. Кожны сабака ведае.

— Ну, а кватэра?

— Што кватэра?

— Абмянялася?

— Купіла.

— Ого.

— Ты павінен ведаць, што людзі нашай прафесіі зарабляюць многа.

— Я ведаю. Але каб кватэру. Яна каштуе дзесяткі мільёнаў.

— Мне прадалі танней. Своеасаблівы падарунак. Я ж абслугоўваю абраных. А хочаш, я паведамлю табе свае расцэнкі. Міньет раблю...

— Не трэба працягваць. Мне гэта нецікава.

— Дарэмна. Выкарыстаеш у артыкуле... І яшчэ. Я ніколі не падпільноўвала кліентаў каля гасцініц або рэстаранаў. Яны самі знаходзілі мяне дома. А сёння... Сёння асобы выпадак. Я табе ніколі не скажу, чаму я паявілася каля рэстарана.

— Не настойваю.

— І добра.

Цяпер яе пагляд быў насмешліва-суровы. Сіняк знік, яго амаль на ўсю даўжыню перакрэсліла блакітная аправа акуляраў. Вераніка ўсё яшчэ змагалася. Яна ўпарта не хацела выклікаць жаласлівасць. Але пытанне, адрасаванае мне пасля хвіліны маўчання-роздуму, прадало яе гэтак жа, як прадаў толькі што попельны «ліхтар».

— А цяпер я хачу спытаць у цябе: ці мае чалавек права на памылку?