Читать «Права на ўсмешку» онлайн - страница 14

Ён — шчанюк, усяго толькі цацка. А таму нават не ўздрыгануўся, калі дзверы неспадзявана рыпнулі і з сенцаў данеслася глухаватае тупанне.

Рэгіна спрытненька кінулася да свайго падшыванага халаціка, падкінула яго над сабою, трапіла па-дзіцячы маленькімі ручанятамі ў мяккія праёмы рукавоў і...

...У дзвярах вырасла нязграбная постаць мужа. Ён смяяўся:

— Ага, злавіў.

— Адвярніся, бессаромнік. — Яе пальчыкі дробненька танцавалі на гузіках.

— Ну, што ты, на самай справе. Муж я табе ці не? Колькі ўжо хавацца можна?

— Хіба мы не спім разам голыя?

— Спім... але... — ён не знайшоўся што сказаць, змоўк.

— Што ў цябе ў сумцы?

— Кнігі.

— Колькі табе іх трэба? Гэта вялікія грошы, Раман.

— Ты вялікія грошы выкідваеш на свае анучы.

— Я хачу прыгожа апранацца. Мне яшчэ няма дваццаці. Вопратка неабходна кожнаму чалавеку, а вось кнігі... кнігі... Кніжка цябе не ўпрыгожыць.

— Упрыгожыць... унутрана.

— Лухта ўсё. Такія казкі я чула яшчэ ў дзяцінстве. Паказвай, што там.

Раман хуценька чыркнуў замочкам па пластмасаваму чарвяку «маланкі», і перад вачамі Рэгіны паявіліся чатыры рудыя томікі Васіля Быкава.

— Ну й колер. Куды іх цяпер? У сценку я такую дрэнь не пастаўлю, увесь выгляд папсуе.

— Што ты вярзеш. Ты проста не чытала Быкава. Ён святы для беларусаў. Яго чытае ўвесь свет.

— То няхай і пераплёт робяць адпаведны.

— Не хвалюйся, і прыгожа пераплятаюць. Толькі яны такім «эстэтам», як ты, дастаюцца.

— А такія дурні, як ты, падбіраюць тое, што ніхто не бярэ.

— Змоўкні.

— С-санітары кніжных крамаў. — Тоненькі месячык яе вуснаў скептычна скрывіўся.

— Рэгіна, мне здаецца... Ты не заўважаеш, як нацягнулася нітачка нашых адносін? Што будзе далей? Я ўжо не памятаю, калі мы з табою ў апошні раз нармальна, без папрокаў, гаварылі.

— Начытаўся, бедненькі: «...нітачка адно-о-осін». Мы жывём без года тыдзень, а ты гаворыш так, быццам прайшло жыццё.

— Кожнае імгненне — жыццё.

— У-у-у, куды загнуў. Паглядзі, у цябе сцёрся каўнер.

— Што з таго. Галоўнае, каб не сцёрлася душа.

— Ты пораш гарачку.

— Ты проста не разумееш унутранай прыгажосці. Ты не ўмееш бачыць яе.

— Я бачу прыгажосць, якую не трэба выдумляць. Паглядзі, якое слаўнае сабачаня. — Рэгіна весела падхапіла маленькі жаўтаваты камячок, падняла над сабою на сваёй маленькай ружовай далоньцы. Зазвінеў яе мілы сярэбраны смех.

— Ты купіла сабачку?

— Ага. Ён такі прыгожы і смешны.

— Ты стала купляць зусім непатрэбныя рэчы.

— Табе не падабаецца?

— Я перастаў разумець цябе. Гэта ж страшна. Чаму ты так безадказна раскідваешся грашыма? З-за цябе нам заўсёды не хапае на самае неабходнае.

— Я так хачу. — Смех гарэзліва падскочыў да хрустальнага свяцільніка, звонка з'ехаў па праменьыку на трыльяж, акунуўся ў маленькую вазачку з палявымі рамонкамі і, раптам ператварыўшыся ў кропельку яду, расцёкся па зусім бездапаможным сэрцы юнака. «Я не магу так», — застагнала яно.