Читать «Мы з Санькам — артылерысты...» онлайн - страница 46

I вось калі батарэю павялі на пляц і ў казарме не засталося ні душы, мы падмялі падлогу, выцерлі пыл, дзе нам было загадана, і, падпільнаваўшы момант, калі дзяжурны з трэцім днявальным пайшоў у сталоўку накрываць для абеду сталы, узяліся за трэніроўку ў пакоі для ўмывання. Шклянкі ў нас не было, а быў алюмініевы карэц. Няма чаго і думаць, каб ён, напоўнены вадой, хацеў стаяць на макушцы. Лёва быў на «шухеры», а я доўга і старанна масціў гэтую праклятую пасудзіну сабе на пілотку і, здаецца-такі, прымасціў. Быццам усё і добра. Але варта было мне не тое каб зрабіць крок, а ледзь зварухнуцца, як карэц перакуліўся мне на спіну і загрукатаў па цэментавай падлозе. За каўнер налілося вады. Лёва весела рагатнуў і, кіўнуўшы мне, каб я заняў яго пост, самаўпэўнена сказаў:

— Вучыся, пакуль я жывы.

3 Лёвавай макушкі карэц зваліўся не на спіну, а на пагон і абліў рукаў. Аказваецца, не так гэта і проста стаць такім страевіком, як хочацца капітану. Насіць на галаве посуд з вадой яшчэ больш складана, чым хадзіць, не згінаючы ногі.

Але ўпартасць бярэ свае. Пасля пятага ці шостага практыкавання, калі нас з Лёвам можна было ўжо і выкручваць, мне ўсё ж удалося, не дыхаючы, зрабіць пару крокаў, пакуль карэц не нарабіў грукату. Лёва зрабіў — тры.

I тут мы страцілі пільнасць. Калі на парозе ўмывальні з'явіўся капітан Захараў, я якраз наважыўся адправіцца ў новую дарогу з карцом на галаве, а Лёва, затаіўшы дыхание, чакаў, што з гэтага будзе, і не паспеў крыкнуць «атас». Я так і застыў па стойцы «смірна», а пракляты карэц на гэты раз, замест таго каб знікнуць з капітанскіх вачэй, стаіць, нібы цвіком да макушкі прыбіты.

Што падумаў капітан, гледзячы на гэтую карціну, сказаць цяжка, можа, яму здалося, што я з глузду з'ехаў ці перавучыўся ўжо за тры дні, але ён таксама нейкі момант слова сказаць не мог — аслупянеў з неданесенай да губ папяросай у руцэ. Ну, цяпер мне будзе дык будзе на арэхі. Каштан — гэта не старшына Юрка і не яфрэйтар Санька. Гэты ўжо адваліць на поўную катушку, тут ужо, мабыць, не адным і не двума нарадамі пахне. Не мінуць мне гауптвахты, ці, па-нашаму, «губы». I буду я, арол малады, сядзець у цямніцы сырой як міленькі.

Да каштана, нарэшце, вярнулася здольнасць размаўляць, і ён спытаў:

— Што гэта за водныя працэдуры?

Маўчок.

— Страявая? — нарэшце здагадаўся ён і сам без нашага з Лёвам адказу. Тут ён весела зарагатаў і так захліпнуўся папяросным дымам, што я думаў, не адкашляецца, давядзецца паміж лапатак кулаком біць. Не — адкашляўся, толькі слёзы выступілі.

— Здыміце,— замахаў ён рукой, бо голас яшчэ перасядаў,— з галавы гэты дурацкі гаршчок і прывядзіце сябе і ўсё тут у парадак.

Пранясло. Без нарада і «губы». Адыходзячы, узводны толькі адно сказаў:

— Ну і племя!

Словам, не ўдалося нам з Лёвам, як след патрэніравацца, каб стаць страявымі асамі. Цікава, а што зрабіў бы нам падпалкоўнік, заспеўшы за такімі практыкаваннямі? Да вечара, мабыць, грыз бы, не адну мы ў яго шыльду прачыталі б па складах — невукі. А капiтан нічога — свой дзядзька.