Читать «Маладыя гады» онлайн - страница 2

Блакітны вільготны ад туману «Масквіч» выехаў з густога мроіва, лагодна завувукаў i зарыпеў амартызатарамі, наблізіўся, дыхнуў дымам, мінуў гэтую лапіну хвойніку, збочыў улева i прыпыніўся на верасовай шыракаватай паляне, што цягнулася доўга, аж пад налібацкі лес, між двух радоў-палосаў змешанага з бярозай хвайняку. Гэты барок так тут i называўся — Палоскі.

Шчоўкнуўшы замком дзверцаў, нагінаючыся, з лёгкавушкі вылез высакаваты, вузкі ў плячах, у сінім трыко з бела-жоўтымі палоскамі на каўняры i на рукавах маладаваты, здаецца, знаёмы мужчына, а з другога боку, адчыніўшы хутка дзверцы, шпарка выскачыў худы хлопчык гадоў сямі i следам за ім памалу, гойдаючы машыну, вылезла кабета — маладая, сярэдняга росту, паўнаватая, гэтаксама, як i мужчына, у сінім трыко, што туга абціскалася на высокіх грудзях i на даволі круглаватым ужо жываце, а паверсе трыко быў незашпілены — на сёння ўжо старамодны — балоневы зялёны плашч. Яна трымала ў руцэ новае пластмасавае вядзерца з чорнаю дужкаю.

I кабета, хоць апранутая не па-тутэйшаму, была, здаецца, не чужая; яна, відаць, добра выспалася, паснедала да гэтых васьмі гадзін раніцы, бо была спакойная, марудная i нават цяжкаватая — калi нагіналася запхнуць у халяўкі невысокіх гумоўцаў вяршкі шэрых шкарпэтак, дык аж — можа, i наўмысна — застагнала. Зірнула жартам, з сорамам на мужчыну, туды-сюды па баках — i Стасюкевіч пазнаў: гэта ніякія не чужынцы грыбнікі, а свае янкоўскія людзі. Гэта — яго аднагодка Люся Амельяновіч (цяпер Макаловіч) са сваім мужам i сынам. Праўда, зусім тутэйшымі ix не было як назваць: з Янковіч была толькі адна Люся, i то яна цяпер жыве ў Мінску. Тут, як чуў ад людзей, учора заявілася — прыехала на вяселле стрыечнай сястры.

Убачыўшы, што гэта знаёмыя людзі, можна было б выйсці са схованкі, паказацца, загаварыць, але ён яшчэ болей затаіўся.

«Ну, чаму я такі нясмелы? — пазлаваўся на сябе ў думках.— Яна ж, Люся, во зусім не саромеецца, што некалі не дачакалася мяне з арміі, паехала ў горад i выйшла там замуж. Я крыўдаваў, саромеўся з ёю сустрэцца, а яна не саромелася i не саромеецца: кожнае лета ці восень прыязджае дадому, раскатваецца па вёсцы на мужавай машыне, яшчэ стараецца, каб сысціся, пагаварыць. I як папікнеш, калі яна такая шчаслівая?! Канечне, i не думае, што зблытала мне жыццё... Яна нават, можа, ні разу пра гэта i не падумала... Ды i я перагарэў, але вось нешта пасля таго не шанцуе, няма таго ў душы, што тады было...»

Стасюкевіч сядзеў за ядлоўцам, што — зялёны, з сіне-шызымі ягадкамі — дурманіў сухім пахам камлёвай удубелай кары, расяным i Тумановым водарам сырых ігліц, густым смольным настоем, адчуваў, што занылі калені i што пара ісці дадому, працаваць. Але непрыкметна выйсці адгэтуль не было як, i ён сядзеў, пазіраў, як Люся паклікала сына, падцягнула яму даўгаватыя шэрыя портачкі, прыпадняла руды світэрчык i абсунула ўніз кашульку, пацалавала ў мякенькую бледнаватую шчаку, пасля шчасліва паглядзела на свой «Масквіч».