Жыву я ў гэтым горадзе,Свой адкрываю Сусвет,I зорак далёкіх горыч,I дом, дзе жыве сусед.У радасці і у горы,У дождж, спякоту ці снег,Я адкрываю свой горад,У якім жылі да мяне...*Ранак ціўкнуў першай сініцай,Першым крокам змены рабочай.Чалавеку ж усё не спіцца,Ён бяссонна па вуліцах крочыць.I ў ранішняй чуйнай цішыніКожны камень ледзь чутна звініць.Камень, вышчарблены часам і дажджамі,I ўспаміны на вусны просяцца самі...Пачынаўся жыццёвы дзеньВось тут — у старой Слабадзе....Уліваецца плач пахавальныУ адвечны віскат дзяцей.I на плечы каменні навальваеКожны новы галодны дзень.Ён падрос і тады зразумеў,Што не самае страшнае — голад.Што страшней духоўна знямець,Калі хочацца крыкнуць уголас,Калі стыне ў глотцы праўдаКамяком халоднай ілжы.Чалавек, без адвечнага права —Права вольнасці — можаш ты жыць?*На ўсіх скрыжаваннях вісела: «Свабода!Свабода ў нас для народа!»Свабода друку? Што ж, давайце!Пісалі ярасна шпікі,I былі словы, як цвікі,Што ў дамавіну забіваюць.Усё, што лепшага наўкола —Свабода, шчырасць і пратэстСкажаліся ў судовы тэкст,Заносіліся ў пратаколы.Свабода слова? У астрогах —У Слоніме, Лукішках, ГроднаЗабітых аддавалі роднымI дараваць прасілі ў бога.О правакатараў разгул!І ўсё ж народнага сумленняНястрымнай прагай вызваленняДаносіўся падземны гул.*Супраць плыні — вёслы на ўключыны.А бязвольнага плынь панясе.Як ішлі яны ў рэвалюцыю!Як у казку нязнаную — ўсе.I Пышкі*, як сцяжкі зялёныя,На кашулях лёс вышываў.Дэфензіва над кожным — праклёнамі,З дзесяці адзін выжываў.I ўсё ж у сценах астрожных,Захлынаючыся ў барацьбе,Усё гучала неасцярожнае,Непадсуднае — КПЗБ!У вузкіх вуліцах гродзенскіх біласяI гудзела, як грозны набат,I не ўпітвалі кроў забітыхПліты з надпісам «Магістрат»...Узышоў над краінай распятай,Як промень, трыццаць дзевяты...*Цішыня на світальных вуліцах,Толькі сэрца агнём гарыць.Вось да клёнаў прымоўклых туляццаМаладосці ягонай сябры.I блішчаць на далонях скутыхросы цёплыя, як сляза.Выжыў ён. I прайшоў скрозь пакуты,Каб патомкам пра іх расказаць...Сваёй прыналежнасцю гордыяДа няскоранай гэтай зямлі,Адкрываем мы новы горад,У якім да нас жылі...* Пышкі — лясны масіў, дзе збіраліся падпольшчыкі.
