Читать «Журавінка» онлайн - страница 6

ПАЦЕРКІ

Дождж рунь спаласкаў, Вяз пакарабаціла. Для мяне з Полацка Ясь прывёз пацеркі. Рыжанькі, кірпаценькі Любы Ясенька. Іскрынкі-пацеркі Павязаў пад ясенем. Шыю мне апяклі Пацеркі Ясевы. Ад чаго, як жар, былі, Не ведаю я сама,— Ці ад палкіх губ, Ці ад дужых рук. Дождж ступаў туп-туп, Гром гручэў грук-грук, На паўнеба ясная Бліскавіца бліскала. Да мяне Ясенька Туліўся блізенька. Я ж, на ласку ласая, Сэрца не сцешыла — Ясенькава, Ясева Муравее сцежка. Я ж у Яся адна, Нас не пяцерка. Камянькамі са дна Блішчаць пацеркі. Зоранькі-пацеркі, Не магу спацейкі... Ледзь пачую крокі — Ложак шырокі. Як згадаю рукі — Сяннік мулкі. Хай вось толькі прыйдзе Ясь Буду недачэпаю! Пацеркі блісь ды ясь. Брамка не зашчэплена...

НЕ ПЯРЭЧЫЛА...

Ветрык шустры змоўк, заціх. Спяць кусты прырэчныя. Мне казаў: — Ты лепш за ўсіх,— Не пярэчыла. Потым вочы называў Спелымі парэчкамі. Потым губы цалаваў,— Не пярэчыла. Адпіхнуць яго шкада: Слабая парэнчына I сцюдзёная вада,— Не пярэчыла.

ЗАСТОЛЬНАЯ ОДА КАЗЛУ

Казлу, які абгрыз лазу i паказаў гэтым

лепшы метад вырошчвання вінаграду,

у старажытнасці быў пастаўлены помнік.

Выпадку нечаканы гром — Ісці, знайсці лазу I выціснуць з даспелых грон Вясёлую слязу. Шукай, упартасць, зноў i зноў! Пасмейцеся, багі! Валіла стома смертных з ног, Вадзіла у бакі. Іскрыстай песні корань сох, Гарчэў палын дарог. I ўзбунтаваўся грозны сок, Заціснуты ў астрог. Стагнаў, хаця не знаў хвароб, Шалеў у сто залеў. Зняў пробу першы вінароб I першы захмялеў. Сакрэт святога рамяства Адолеў для вякоў. Хадзіла кругам галава, Спявала ўсё вакол. Падужацца i знаць, i голь Хмель клікаў — хто каго?! Пасля ўжо словам «алкаголь» Абразілі яго. Майстэрства цяжкія азы, Як i майстры, ў гадах. Імкнула памаладзь лазы Абвіць нябесны дах. Ты цешыўся, што так расла, Наіўны Дыяніс. Я п'ю за бараду казла, Які лазу абгрыз. Прыземлены, пачаў расці Буйнейшы вінаград. Хаця казёл аб адкрыцці Здагадваўся наўрад. Рог не ўцяжарылі вянком, Адказвала спіна — I адкрывальніку кійком Аддзячылі спаўна. Нашчадак ніву славы жне. Казла не без падстаў На стол узнялі на ражне, Пасля — на п'едэстал. Ім закусілі — паўбяды, Са збродлівых братоў Ляпілі хмарку барады I чаркі капыткоў. Пазнялі ўсе грахі з казла, І помнік дождж абмыў — Як маршал, толькі без жазла, Ён, бронзавы, застыў. І валадар сівых дзяржаў, Адтуль, з сівых вякоў, Вакх да сябе у світу ўзяў Рагатых сваякоў. І прадзедаў маіх наўздзіў Ля роднага сяла Па багне, п'яных, чорт вадзіў Стрыечны брат казла. Ды крыўдзіцца на лёс адно Увесь казліны род — Па барадзе цякло віно, А не папала ў рот. Чарэпай, шчодры вінадар, Як вока поўны коўш! Застолле смягне — хмель, удар, Дажджом прайдзіся ўздоўж! Настрою дзіўная шкала: Ртуць чаркі ўверх, то ўніз. Дык зноў — за бараду казла, Які лазу абгрыз?!