Читать «Фрашкі да пляшкі» онлайн - страница 4

На пятым замаўляльніку кавы маладая прадавачка ў гiстэрыцы адскоквае ад касы. Праз хвiлiну з кута даносяцца словы, якiмi яна скардзiцца каляжанцы: “А он и спрашивает, вы что, беженка?..”

А “бежанку” замяніла каляжанка, якая цудоўна разумела “каву”, “гарбату”, усьміхалася і казала ўсім “калі ласка”.

Адамовіч і мянты

Пасьля “дня без прэзыдэнта” — 21 ліпеня 1999-га, калі адбыліся чарговыя выбары, — людзей, што ішлі з акцыі пратэсту на Кастрычніцкай плошчы, хапалі міліцыянты.

Славамiр Адамовiч пакiнуў Кастрычнiцкi пляц у кумпанiі прыяцеляў-журналiстаў. Хапун хапуном, але ж не хацелася праводзіць лішнія суткі жыцьця за кратамі ці плаціць штраф. Кумпанiя адразу ж скiравалася ў краму, набыла пару пляшак гарэлкi i пачала расьпiцiе проста ў цэнтры, у сквэрыку на вулiцы Ленiна. Ясная рэч, мiлiцыя ў той дзень такiх парушальнiкаў не затрымлівала. Мы замаскiравалiся.

Мiнуў вечар, прыйшла ноч, затрыманыя “палiтычныя” сядзелi ў пастарунках, колькасьць мiлiцыi, прынамсi вонкава, нармалiзавалася, а кумпанiя ўсё сядзела на лавах, усё працягвала маскiравацца. Балазе, было пра што пагутарыць. Праз сквэр праходзiў патруль з двух мiлiцыянтаў узростам гадоў па дваццаць з хвосьцiкам. Мiнаючы кумпанiю, адзiн другому фыркнуў, маўляў, знайшлiся офигевшие — пабеларуску размаўляюць. На што Адамовiч голасна адфыркнуў, што будуць розныя засранцы камэнтары ўстаўляць. Засранцы пакрыўдзiлiся на тое, што iх назвалi засранцамi, i затрымалi Славамiра за оскорбление при исполнении.

Было гадзiны дзьве ночы. Кумпанiя пад канвоем рушыла праз пусты ўжо Кастрычнiцкi пляц. Раптам Славамiр спынiўся i завёў гутарку зь мiлiцыянтамi. Вядома, Славамiра Адамовiча можна чытаць, можна чуць, але найлепш БАЧЫЦЬ Адамовiчавы экшн. Жэстыкуляцыя, усе дзялы. Прыязная задушэўная iнтанацыя i жалезная — на ўвесь твар — усьмешка. “Баец, зь якога году служыш?” — “Я вам не боец”. — “Як? Мужык, i не баец?!.” Мiлiцыянты разгубiлiся, а Адамовiч працягваў пантавацца. Сяржанты сабралi рэшткi рашучасьцi i загадалi рушыць далей. I тут зь цемры выкацiўся зусім маленькi — ніжэй за Адамовіча — кругленькi капiтан мiлiцыi. Яшчэ крокаў за пятнаццаць ён працягнуў у вiтальным жэсьце рукi i расплыўся ва ўсьмешцы: “Оо, спадар Алесь… Прабачце, спадар Славамiр Адамовiч”. Рукi затрыманага i афiцэра сышлiся ў моцным поцiску. “Як пажываеце, спадар Славамiр?” Як любы артыст, Адамовiч быў прыемна зьдзiўлены тым, што яго “пазналi на вулiцы”: “Ды добра пажываю, вось праблемы невялiкiя, праўда”. “Он меня оскорбил”. — “Ня можа быць… Товарищ сержант, может, отпустите спадара Адамовiча?” Сяржант катэгарычна адмовiўся, але афiцэр яго адвёў пад лакаток убок. Яны размаўлялi досыць доўга, хвiлiнаў сем-восем. Сяржант вярнуўся i аддаў дакумэнты са словамi “благодарите офицера”. “Не, баец, гэта ты дзяч — у старэйшых трэба вучыцца”, — адказаў Славамiр Адамовiч, i кумпанiя вярнулася працягваць сваю бяседу.

Прыбіральны разьезд