Читать «Адзiнота на стадыёне» онлайн - страница 2
Адам Глёбус
* * *
У кубiчным пакоi працягваецца праца. Маладзейшы рабочы час ад часу ўзлазiць на лескi. Тады старэйшы намазвае клеем шпалерыну. Мужчыны ўважлiва правяраюць, каб арнаменты на папярэдне прыклеенай стужцы супалi з арнаментамi наступнай. Пакуль намазваецца чарговая стужка, маладзейшы паспявае пераставiць лескi на паўметра наперад. Старэйшы працуе няспешна ў знойдзеным i замацаваным за гады рытме. Усе аперацыi паўтараюцца i паўтараюцца без вiдавочных змен. Упэўненыя рукi маладзейшага разгладжваюць вiльготную паперу на даволi роўнай плоскасцi кватэрнай сцяны. Перад тым як пачаць намазваць стужку, старэйшы акуратна, каб не расплёхаць, размешвае клей у белым эмалiраваным тазе. У белым вiры круцiцца скажонае адлюстраванне пакоя з яркiм светлым акном.
— Асцярожна! Ты тут асцярожна, каля разеткi. Можа токам ляснуць. Чуеш? — папярэджвае старэйшы.
— Чую. Я i так асцярожна.
— Можа, выкруцiць пробкi? А?
— Не трэба. Я асцярожна. Малыя тэлевiзар глядзяць.
— Глядзi сам. Я папярэдзiў, — старэйшы намазвае чарговую стужку.
— Хопiць. Наступную не намазвай. Гэтую клеiм i — абедаем, — загадвае маладзейшы.
— Добра, амаль палову зрабiлi. А што, дарэчы, на абед? А?
— Грыбны суп, калдуны i кампот з яблыкаў.
— Няблага, як у рэстаране, нават кампот з яблыкаў.
— А я не люблю калдуны. I бульбу не люблю — нi смажаную, нi печанаю, нiякую. Мне лепш есцi хлеб, чым бульбу.
— Аддасi iх мне, я люблю ўсялякую бульбу, нават халодную замест хлеба.
— Не магу, не магу галодным працаваць. Ды ў ядзе я даўно перастаў разбiрацца. Ем усё, што даюць. Люблю не люблю, а ем.
— Мы шмат робiм таго, што не любiм. Ад гэтага нiкуды не падзенешся, — сцвярджае старэйшы рабочы.
— Не падзенешся, гэта то так, — згаджаецца маладзейшы.
У ванным пакоi ўсхвалявана лапочуць неадрэгуляваныя краны. Манатонна, з поўнай адсутнасцю тэмпераменту, мармыча гарачы. Парыпвае, мяняе танальнасцi, павiсквае халодны. Шумiць вертыкальны струмень.
— Скажы "р-р-рыба", — Вова звяртаецца да брата.
— Не хачу.
— Скажы.
— Ну, выба.
— Ужо лепш. Раней была фыба.
— Я навучуся. Пваўда?
— Канечне, навучышся. Абавязкова! — Вова ўстае з крэсла, гладзiць кароткападстрыжаную галаву брата i працягвае гаварыць: — I я раней гаварыў лыба замест рыба. I як сам бачыш, навучыўся.
— А як ты навучыўся? — меншы скiдвае Вовiну руку са сваёй галавы.