Читать «Адзiнота на стадыёне» онлайн - страница 6

— Што? А?

— Ізноў тваё "а". Яно хутка да майго языка прыклеiцца.

— Добра, добра. Не будзе больш таго "а". Што далей?

— Плюнуў я першаму ў талерку з супам.

— Плюнуў?

— Плюнуў i кажу, можаш, гавару, не есцi суп, бо яго налiвалi ўсiм нам з адной каструлi: i мне, i табе, i яму. Можаш, гавару, не есцi, бо я гэты суп ужо еў.

— I што?

— Нiчога. Усталi яны i пайшлi. Абед на стале застаўся. Потым тыдзень цi два не гаварылi са мной. А потым забылiся цi выгляд зрабiлi, што забылiся.

— Я б табе гэтага так проста не пакiнуў.

— І я б, на iх месцы, не пакiнуў. Але сiтуацыя была перакошаная: яны ўдвух, а я — адзiн. Ім няёмка, мусiць, было. Цi звязвацца не захацелi. За дурня палiчылi. Вось i мы цяпер, заклеiм надпiсы i не будзем звязвацца.

— Зараз iншая справа.

— Іншая. Іншая. Справа. Злева. Намазвай. Чаго стаiш? Думаеш? — заспяшаўся малады рабочы.

Стужка за стужкай кладзецца на сцяну. Ствараецца вiдавочны прыклад, дзе аднолькавае за аднолькавым рухаецца ў часе i прасторы, каб сцвярджаць нязменную нерухомасць. Пад адной са шпалерын знiкае Вовiн надпiс, знiкае спачатку для зроку рабочых, каб паступова сцерцiся i ў свядомасцi астатнiх. Наступная стужка хавае нахiленыя несамавiтыя лiтары, напiсаныя меншым з братоў. Аптычна перакошаны пакой марудна, але няўмольна вяртаецца ў стан роўнага, толькi што не эталоннага, куба.

Ну, што тут скажаш?

Першы вечар

— Спiш?

— Сплю!

— Спi... Толькi скажы мне, колькi можна спаць? Дзень спiш, вечар спiш i ноччу будзеш спаць. Можа, устанеш?

— ...

— Можна пайсцi да Дзiны.

— А можна i не пайсцi.

— Давай спаць.

— Дык нашто ты мяне будзiў?

— Не ведаю.

— А хто ведае?

— Я думаў, ты.

— Ён думаў!

— Мне здавалася, што ты згодзiшся пайсцi.

— Да яе не пайду.

— Прашу цябе.

— I не прасi.

— Чаму?

— Яна сама прыйдзе.

— Ты так думаеш?

— Не, я не думаю, думаеш у нас толькi ты.

— Не веру. Чаму ж яна дагэтуль не прыйшла?

— У нас цёмна, i яна думае, што нас няма.

— А дзе мы?

— Ты пра гэта ў яе спытаеш.

— Спытаю. А святло трэба было раней запалiць.

— Я ж спаў.

— Ты i пры святле можаш спаць.

— Што мне святло, я магу хадзiць i спаць.

Запальваецца святло.

У пакоi пабеленыя сцены. Фрэдзя стаiць каля дзвярэй. На iм фуфайка, джынсы i гумовыя боты. Базыль выпрастаўся на ложку. За шыбамi цемра, вадкая i густая, што нафта. На дзвярах зроблены крэйдаю надпiс. Няма нiчога больш пэўнага за часовае жыллё. На Фрэдзевым ложку ляжыць гiтара. Базыль цiха гаворыць:

— Можа, песню?

— Я ўжо сабраўся iсцi.

— А ты разбярыся. Глянь на сваю гiтару. З ёй нi адна Дзiна нi ў якое параўнанне не iдзе.

— А што будзем спяваць? — Фрэдзя расшпiльвае фуфайку. — Мо нашу?

О-ой, цi мне ох.

На балоце мох.

Хлопчык па дзяўчыначцы

Сем гадочкаў сох...

За дзвярыма галасы — мужчынскi i жаночы. Настойлiвы стук перарывае песню. Базыль крычыць, каб за дзвярыма пачулi:

— Не зачынена!

Заходзiць рыжая Дзiна, а за ёй высокi барадаты Фэлiкс.

— Добра спявалi. Я Фэлiксу казала, што вы добра спяваеце, а ён не верыў.

— Я сказаў, што трэба паслухаць. А ты адразу — не верыў.

— Сядайце, калi прыйшлi, — Фрэдзя пасоўваецца на ложку, даючы месца Дзiне.