Читать «Парастак радка, галінка верша» онлайн - страница 159

Чарнобыльскі пыл, як смецце, Вятры пазмятуць куды? Жывём мы на гэтым свеце Заложнікамі бяды. Пылінкі, пылінкі, пылінкі, Імглінкі падзей і людзей. У небе З дрыготкай былінкі Страсаецца знічка радзей. Яна да зямлі дакрануцца Баіцца, А можа, зусім Не хоча, Бо ліўні лінуцца — Прыспешнікі лютасных зім. I выйдуць завеі па шпацыр, Абрэзаўшы рукі галлю, I вечная сцюжа ў панцыр Заложніцай возьме Зямлю...

У чалавецтва ўся надзея на розум, які зможа супрацьстаяць злу, на сэрца, якое адгукаецца на жыццё і робіць высакародным усвядомленай ласкай той жа розум. Паэзіі толькі застаецца, як і ва ўсе часіны, звяртацца заклічна да розуму і сэрца, не даваць ім забывацца і супакойвацца. Гэта і вечна і надзённа.

1986

1

Во славу Родины, 1981, 29 марта.

2

Воспоминания о Михаиле Луконине. М., 1982.

3

Партизаны принимают бой. М., 1972.