Читать «Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў» онлайн - страница 4

— Гм-м-м, у дзяўчынкі!.. На птушыным базары,— паўтарыў Валодзька і аж падскочыў ад раптоўнай здагадкі.— А што, калі гэта тая самая дзяўчынка... З таго невядомага міжпланетнага карабля, пра які ён нядаўна пачуў з тэлевізійнага экрана. Можа, гэтая водарасць з нейкай далёкай планеты, можа, там усе водарасці, як шары. І не толькі водарасці, можа, там шарападобныя травы, дрэвы, кусты...— І чым больш глядзеў Валодзька на водарасць, тым больш дзіўнай яна яму здавалася.

— Бацькі не ўключалі тэлевізар? — запытаўся Валодзька ў Каці.

— Не. А што?

— Ды так,— Валодзька паціснуў плячамі.— Дзе наша праграма? Прынясі сённяшнюю газету.

— А я не ведаю, якая сённяшняя,— адказала Каця.

Валодзька пачаў шукаць газету, але яе нідзе не было. Прыйшла маці, бацька прачнуўся і пачаў глядзець тэлевізар. Потым вячэралі. Усё было, як звычайна, як кожны дзень, толькі незвычайныя думкі доўга не давалі заснуць Валодзьку.

Ён злаваўся, што не знайшоў тэлевізійнай праграмы, думалася: трэба было расказаць бацькам пра пачутае. Але тады трэба было б расказаць і пра мяч, які ён загнаў, усё роўна як у вароты, у акно восьмай кватэры.

Потым раптам ускокваў, ціхенька ішоў у Кацін пакой, падыходзіў да акварыума і глядзеў на дзіўную водарасць, якую прынёс бацька. Ён успамінаў Каціны словы пра дзіцячы гадзіннік і бачыў, што шар не ўсплыў. А чаму не ўсплыў? Значыцца, асяроддзе не тое, думаў Валодзька. І цяпер страшна было паверыць, што гэтая водарасць-шар можа быць з іншай планеты, але атрымлівалася, што так... У акварыуме яна не прыжылася.

Ён зноў ішоў у свой пакой, спрабаваў заснуць, і калі ўсё-ткі заснуў, некалькі разоў паўтараў у сне: «На берагах Аланкі... водарасць-шар... птушыны базар...» Дзень, які закончыўся так таямніча, не мінаўся і ў сне.

...Прачнуўся Валодзька позна. Яркія промні ўжо высока скакалі па сцяне. Бацькоў не было дома, і Каця пайшла ў дзіцячы сад. На стале ляжала запіска: «Сняданак і абед у халадзільніку. Разагрэй». Гэта пісала маці. Валодзька раптам успомніў пра акварыум: «Цікава, як там тая водарасць?» І калі падышоў і глянуў, яшчэ раз пераканаўся: водарасць ляжала на ранейшым месцы.

«Вось табе і дзіцячы гадзіннік!» — ён успомніў размову з Кацяй і хацеў нават засмяяцца, але падзеі мінулага вечара павярнулі на сур'ёзны лад...

Трэба пазваніць бацьку, падумаў Валодзька, і спытаць пра дзяўчынку, у якой ён купіў водарасць. Дурань, чаму я не запытаўся ўчора? Гэтая ж водарасць нічым не звязана з забітым у акно мячом. Валодзька хутка набраў нумар тэлефона.

— Тата, гэта я,— сказаў у трубку.— Раскажы, калі ласка, пра дзяўчынку, у якой ты купіў водарасць.

— Дзяўчынка як дзяўчынка,— адказаў бацька.— Я спяшаюся на нараду. Ты паснедаў?

Есці Валодзьку не хацелася.

Быў трэці месяц летніх канікулаў. Пасля адпачынку ў піянерскім лагеры ўжо некалькі тыдняў Валодзька бавіў час дома. Перачытаў амаль усяго Жуля Верна і ў каторы ўжо раз перачытваў невялікі томік Конан-Дойла, але гэтым днём і чытаць не хацелася. Адна-адзіная думка не выходзіла з галавы: «Вось каб сустрэць тую дзяўчынку... з міжпланетнага карабля». І Валодзьку прыемна думалася, што гэта павінна быць абавязкова дзяўчынка, хаця, калі шчыра, дзяўчынак ён не любіў: задавакі, толькі і ведаюць банты завязваць!..