Читать «Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў» онлайн - страница 3
Раіса Баравікова
— Падсадзі!
Кандрат ішоў нерашуча, без ахвоты. Моўчкі прысеў, падстаўляючы Валодзьку плечы. І Валодзька хуценька ўчапіўся за падаконнік і радасна захіхікаў: «Хі-хі!..»
Мяч ляжаў пасярэдзіне вялікага пакоя, як быццам яго там паклалі. У пакоі нікога не было і, здаецца, усё было цэлае, і тут толькі Валодзька заўважыў, што тэлевізар уключаны. На вялікім каляровым экране павольна гнала свае шумлівыя хвалі рака, крутыя берагі яе абрываліся пясчанымі грудамі. «Мяркуецца, што вось тут і была зроблена пасадка,— пачуў Валодзька голас дыктара.— На берагах Аланкі».
«Наша Аланка! — раптоўна бліснула трывожная думка.— Але няма ў Аланкі такіх берагоў»,— адразу запярэчыў сам сабе Валодзька. А дыктар гаварыў: «Невядомы касмічны карабель не затрымліваўся на нашай планеце, але ёсць усе падставы думаць, што нехта з членаў экіпажа застаўся ў межах горада Н., ёсць версія, што, магчыма, гэта падлетак: хлопчык або дзяўчынка!»
— Ганна! — голас дыктара заглушыў густы бас дзеда Васіля.
Валодзька саскочыў уніз...
— Ты што, звар'яцеў? — закрычаў Кандрат.— Ледзь шыю мне не звярнуў!
Зусім побач упаў мяч. Бабуля Ганна зачыняла акно, і яе словы: «Чакайце, я да вашых бацькоў дабяруся!» — як праз туман даплывалі да Валодзькі. Яму ўсё яшчэ чуўся голас дыктара: «...Нехта з членаў экіпажа застаўся ў межах горада Н... Хлопчык або дзяўчынка».
Кандрат падняў мяч.
— Я дамоў пайду,— сказаў ён Валодзьку.— Калі хочаш, заўтра на школьны стадыён прыходзь!
Валодзька згодна кіўнуў галавой. У душы ён быў рады, што Кандрат пакідае яго сам-насам з такой незвычайнай навіной, пра якую ён чамусьці не схацеў расказаць Кандрату. У тым, што пад горадам Н. трэба разумець яго родны горад, Валодзька не сумняваўся. Але якое дзіва-дзіўнае! Вось каб сустрэць таго хлопчыка ці дзяўчынку! У Валодзькі аж дух заняло ад такой фантастычнай думкі.
Бралася на адвячорак. Было падобна, што з поўначы нацягваецца хмара. Валодзька зямлі пад сабой не чуў, калі ішоў да пад'езда. А як толькі ўвайшоў у кватэру, да яго радасна кінулася ўзбуджаная пяцігадовая сястрычка Каця:
— Валодзька, хадзі хутчэй да акварыума, толькі глянь, што татка прынёс!
— Зараз!..— Валодзька зняў кеды, сказаў амаль па-даросламу: — Ну, малеча, паказвай, што татка прынёс...
Каця пацягнула яго ў пакой, дзе стаяў акварыум. Між водарасцей пагойдваліся павольныя скалярыі, варушылі вусамі жамчужныя турамі, мільгацелі рухавыя пецыліі... Але Каця паказвала на дно акварыума:
— Ты толькі паглядзі, якая водарасць! Бачыш, зялёны шар! Татка гаворыць, што гэта дзіцячы гадзіннік. Вечарам, калі трэба класціся спаць, ён усплывае на паверхню, а раніцай, калі трэба ўставаць, ён зноў асядае на дно...
Валодзька разглядаў шар. Сапраўды, дзіўная расліна. У словы Каці ён мала верыў, але такой водарасці яшчэ ніколі не бачыў.
— А дзе тата? — запытаўся ў сястрычкі.
— Адпачывае. Прасіў не будзіць. А мама пайшла да Кавалёвых.— Дзяўчынка не зводзіла вачэй з прыгожай водарасці.
— Слухай, Каця, а тата не казаў, дзе ён узяў гэты шарык?
— Казаў,— хутка адказала малая.— Купіў у дзяўчынкі на птушыным базары.